Van God en van de natuur

[p. 70]

XLV

Wanneer ik U niet hoor meer in mij spelen
En niet meer ben de man wien g'u bekent,
Dat hij moog zingen van wat gij wilt deelen
Den menschen mee, door hem, uw instrument,

Wanneer mijn mond wordt bevende of zwijgend,
Omdat uw zoete nadering wegbleef,
En ik gedompeld word in leegheid, neigend
Het moede hoofd, waarin Uw stem niet dreef,

Zal ik nochtans tot u geduldig wezen
En wachten of Uw voetstap nader koom',
En uitzien naar de teekenen te lezen,
Die Gij wellicht wilt schrijven in een droom.

Want diep in mij, weet ik, Gij zijt alomme,
Of ge ook verre toeft, Gij zijt nabij,
Ik moog verloren gaan in het rondomme,
Wanneer ik in mijzelve zie, stijgt gij.