Nieu liedt-boeck genaemt den Amsterdamsche pegasus

[p. 12]

Herders-Feelt,

Stemme: La Chime. Of, Kluchtige, tuchtige Harderin, &c.

COridon ginckvast weyden aen t'strant,
En neuriden op sijn Herders-Riet,
Speelden soo soetjens, met kloeck verstant,
't Watertjen stilden na sijn ghebiet,
tWoelighe Vee dat hippelde mee
Over 't gherucht van al sijn gheluyt,
Toetsten den toon, soo net en soo schoon,
Tot geluck-wensching van sijn Bruydt.

2 D'aerde verjeughden door 't rijck gequeel,

Dat hy tot lof, soo geestich sijn pijp
Konde bewegen, o aerdich ghespeel:
Niemant kon treffen zijn harts begrijp,
En daer oock by, sijn vrijery
Ginck hy vertellen in eenigheyt,
Dat d'hooge Goon, hem jonnen ten loon,
Soo en verweende en waerdighe Meyt.

Hy roemde van Silvia Deucht en Eer,

Hy teelden daer selfs genuchten in,
Het wenschen en waer oock anders niet meer
Dat sy volharden soud' in de min,
En setten hem doen, in 't grasjen groen
Dicht by sijn Schaepjens, als af ghestooft,
Maeckten een Krans, daer hy ten Dans
Soud' mee omvlechten sijn Silvias hooft.

4 Beschaduwde lommer, sprack Coridon,

Ghy siet getuygh, en hebt vaeck ghesien
Hoe dat mijn Enghel, mijn waerde Son,
Quam my uyt gonste weerminne bien,
Bossch en beemden, t'sal duncken u vreemd,
Als om ons Echt sal sijn vergaerd',
In t'soest van Mey, d'Harderinnen Rey,
Dan Coridon met sijn Silvia paert.

5 Woelige diertjens schatert en lacht,

Siet hier verwinner van Silvia,
Wilt u vermeyden en blaeckert u sacht,
t'Sonnetje gheeft nu sijn warmte dra,
Het wintjen luw, met sijt te schuw,
Woelend'herknaut met lust u prijs:
Springt vry verheucht, om dese vreugt,
Tot lof mijns Feests, doet eenich bewijs.

6 Hy nam sijn Pijpjen, sijn Harders-spriet,

Jaeghden de Lam'ren al dalwaerts in,
Denckend' om geen voorleden verdriet,
Dichten, tot lof sijns Herderin,
Op soete maet, van d'Echte-staet,
Met soo een uytgenomen geest;
Dat Iupyn self, uyt het ghewelf
Quam dalen neder tot dese feest.

7 Goden, Godinnen waren by een,

Droncken den Nectar met d'Harders Rey:
t'Wasser al vreughden, daerviel geen geween,
t'Was in het koelst' en lustights van Mey:
D'Hemelsche schaer, die scheyden daer,
Al t soet vergaren dat nam een endt,
Vlogen omhoogh, uyt d'Harders oogh,
Na de vergulde en Hemelsche Tent.

[p. 13]

 

8 Van heyd' dit minnelijck soet Versaem

 

't Bosje dat daverde door 'tgedruys,

 

Elck greep doe sijn Nymphje bequaem,

 

Kuijerden spelende, boertend' na huys,

 

Songen seer bly, so zijd' aen zy,

 

Dat haer de aerde door kracht ontloock:

 

D'avondt die vil, het worden heel stil,

 

'tSonnetjen datter sijn hoofjen doock.