Eiland van geluk

[p. 5]

VOOR MIJN VROUW

[p. 7]

Eerste hoofdstuk.

Op het verveloze houten balkon stonden ze te turen in de diepte, waar de weg in gele windingen slingerde langs het geweldige bergmeer.

‘De bus is laat vandaag,’ mompelde Leo, tusschen twee trekjes aan zijn grote houten pijp.

‘Ik hoorde hem toch daarnet.’ Free keek nog eens naar het punt links in de verte, waar de weg achter de grote rots verdween. Weg, rots, meer en lucht kwamen daar in één punt saâm. En uit dat punt moest, geel, opeens de auto-bus springen.

‘Waar is Albrecht?’

‘In z'n atelier.’

‘Kan 't hem niks schelen?’

‘Natuurlik niet.’

‘Hoe is 't mógelik,’ filosofeerde Leo zachtjes. ‘Hoe is het mógelik...! Snap jij dat Free? Het enige evenement dat in dit dooie, dooie Ronco sinds zeven weken gebeurd is. Het evenement dat Jules komt, de grote sonnettendichter Julius Caesar Imperator Höpfner.’

Free's bedachtzaam baardje wipte even op: weer meende hij van de sneeuwbergen aan de overkant van het Lago Maggiore

[p. 8]

de echo van het motorgeratel te hooren; hij stak zwijgend een luistervinger op.

‘Hm. Nou hoor ik 't ook.’

Meteen flitste om de hoek bij de rots de gele auto-bus. Het grote dal vulde zich met het moedwillig gerucht van het wagentje dat een lomp gevaarte zou worden.

‘Onbeschoft ding is 't toch,’ zei Leo geaffekteerd. ‘Als een oorlogstank bij ongeluk op een kermis verdwaalt en daar geel weer vandaan komt, omdat de boeren hem dronken gevoerd hebben...’

‘Met benzine zeker.’

De bus joeg onder hen voorbij, ze keken tegen de grijze kap, waar drie koffers op vastgesnoerd waren en een reserveband. Dan, wat verderop bij het smalle postkantoortje, gebouwd op de glooiing tussen de weg en het meer, hield hij stil.

‘Porte-Ronco,’ riep de kondukteur.

‘Schorre kip,’ schold Leo van de berg naar beneden.

Toen drie minuten later het gele gevaarte weer wegschonkte, werd een jongen met lange blonde haren zichtbaar, een no-hatter naast een bruine koffer. Koffer en jongen waren door de bus stiefmoederlik in de steek gelaten.

‘Dat is 'm,’ zei Free. ‘Daar sta je nou

[p. 9]

met je koffer; dat hoort er hier zo bij. Haha, nou weet-ie geen raad.’

‘Zo hebben wij ook eens gestaan: met onze koffer onder de eenzame hemel. Gelukkige kerel die nog niet weet dat er een Battista bestaat die je koffer de berg opsleept. Ja waarachtig: dat noem ik 'n gelukkige vent. Ik wou tenminste dat ik Battista nooit gezien had en Ronco nooit en 't hele Parasitenheim nooit.’

‘Niet kankeren. - Zullen we hem maar laten staan?’

Free en Leo hadden op het balkon niet gehoord, dat de deur van de kamer opengegaan was. Een groezelig-estetiese juffrouw tussen de veertig en vijftig stond nu op de balkondrempel en keek ontevreê naar beneden.

‘Is-t-ie nou eigenlik gekomen, ja of nee?’ zei ze ongeduldig.

‘Daar staat-ie,’ antwoordde Free droog.

‘De heer Julius Höpfner, Zwitserland's grootste sonnettendichter, staat naast een bruine koffer voor 't postkantoortje. “En Errina's hart klopt sneller.”’

‘Ga hem maar liever 'ns even helpen. De jongen weet heg noch steg. Maar daar ben je natuurlijk te lui voor.’

‘Ja. Daar ben ik veel en véél te lui voor.

[p. 10]

Er is geen haar op me hoofd, dat daarover denkt, lieve Errina.’

Free was intussen de kamer uitgelopen: één minuut later zag men zijn kleine, minne figuur het pad der rotsblokken af-trippelen. dat de villa Errina met de grote weg verbond.

‘Hij doet 't natuurlijk weer, - niet jij.’

Leo had zich achterover in de schommelstoel laten vallen; hoog trok hij de wenkbrauwen op in het bleke gladgeschoren gezicht, knikte haar toe met een tergend lachje, zonder iets te antwoorden; zocht dan de lucifers op, om opnieuw zijn pijp aan te steken.

‘Vertel me liever eens: wat eten we van middag, Errina?’

‘Vegetaries hè? 't Is vleesloze dag.’

‘O got-o-got.’

‘Schijngehakt, aardappelen en kastanjes. En een extra-dessert omdat 't de eerste dag is dat Jules hier woont.’

‘Ja. Misleid hem maar, Errina. Je hebt ons allemaal misleid, - vèrleid, - hoe moet ik het noemen...’

‘Als je niks anders weet te kletsen dan onzin, dan zal ik maar 'ns naar Jules gaan kijken.’

‘Die is anders nog lang niet boven. En Battista is niet tuis om deze tijd.’

[p. 11]

‘Als z'n vrouw maar tuis is. Die moet er toch op alle manieren voor opdraaien.’

‘Ja, echt Italiaans. En heel wijs. Heel, héél verstandig van Battista.’

Errina liet zich niet verder prikkelen, ging weer de kamer uit, Jules en Free tegemoet.