De tuin der fantasie

[p. 121]

Kameraden.

‘Ik ben er nu al zes jaar,’ vertelde Piet een collega-chauffeur, ‘al van vóór dat de kleine jongen geboren werd. Ik heb al een Buick gehad, een Fiat en een Chrysler, die hebben we trouwens nog, en nou deze nieuwe...’

De collega bekeek de nieuwe met kennersblik. Piet richtte zijn aandacht weer op de deur van de school, waarvoor zij stonden te wachten, en waaruit de jongens naar buiten begonnen te komen. ‘Zijn klasse,’ zei hij op een gegeven moment, en in gespannen aandacht zochten zijn ogen, tot de rij zich over de straat verspreid had, ‘nee, weer niet. Hij is er weer niet bij. Weer schoolblijven...’

‘Wat een last, hè,’ voelde de collega mee.

‘Och...’ zei Piet, ‘'t is een schat van een jongen, zie je. Nog zo'n heel klein kereltje. Een beetje ondeugend misschien... Het kan mij niet zoveel schelen. Maar zijn vader is vandaag mee. Die staat daar bij de deur. Eerst haalde ik hem daar ook altijd op. Hij is dit jaar voor 't eerst naar school, hè. Zo'n klein joggie nog. En ik heb hem geboren zien worden...’

Er kwam een vaderlijke blik in Piet's oogen.

Met lange passen kwam meneer terug naar de auto. ‘We zullen eerst de meisjes maar halen, Piet.’ Ze stapten in en reden naar de meisjesschool, een straat verder. Daar stonden de zusjes al te wachten.

‘Pappie!’ vlogen ze verrast hun vader om de hals.

‘Waar is Egbertje?’ vroeg de oudste.

‘Die gaan we nog halen, stap maar in.’

‘Moet hij weer schoolblijven?’ vroeg de andere, toen zij met vader in het midden op de achterbank zaten.

‘Ik denk het,’ zei vader en fronste de wenkbrauwen.

Weer terug bij de jongensschool, maar geen Egbertje. ‘O, Pappie, dat is al de twaalfde keer deze maand!’ Verontwaardigd keken Lottie's mooie grote ogen onder de blonde poney uit, haar stemmetje klonk vleiend. Ze zag de boze blik niet, waarmee Piet haar aankeek. Hij verzette gauw wat aan de auto, en deed alsof hij niets gehoord had. Het hielp niet.

‘Is dat waar, Piet?’ vroeg meneer streng. ‘Ja meneer,’ zei Piet, maar keek haast niet op.

Meneer keek boos. Lottie leunde met een zelfvoldane trek op het heel mooie gezichtje, terug in de kussens. Miep was met haar vader uitgestapt en speelde tevreden op de weg met haar knikkers

Eindelijk ging de schooldeur weer open. Een klein, tenger, Willebeek-Lemaire' figuurtje aarzelde. verlaten boven aan de stoep. In

[p. 122]

een allerliefst, zacht babygezichtje keken heldere, blauwe ogen onderzoekend onder heel licht blond haar uit.

‘Daar is hij,’ riep Miep. Piet keek alleen. Opeens kwam er beweging in het kleine figuurtje, het gezichtje lachte, de aarzelende beentjes, bloot in de tot op de schoentjes gezakte sokjes, stapten haastig onhandig de stoep af. Eenmaal beneden draafden zij aan. De blauwe ogen straalden bij de herkenning van Piet, de auto, de zusjes. Dan de nieuwe verrassing ‘Pappie!’ Nu holden de beentjes.

Maar vader ving hem niet, en lachte niet. Vader keek boos. Halt maakten de beentjes en het gezichtje betrok. Heel klein, en heel onhandig stond hij daar nu, de armpjes slap naar beneden, de tenen naar binnen gekeerd, een hulpeloze uitdrukking op het zoete, blonde gezichtje.

‘Egbertje,’ zei vader streng. Om hulp vragend gingen de grote ogen naar Piet, de beentjes schoven een eindje in zijn richting, een handje werd al half uitgestoken. Maar met het ongelukkigste gezicht van de wereld boog Piet zich weer over zijn motor, en Egbertje keek verlatener en hulpelozer dan tevoren.

‘Egbertje,’ zei vader weer. Er was geen ontkomen aan, er volgde een heel standje. Van zijn ene beentje op zijn andere hangend, keek Egbertje naar Miep's knikkers. Op strenge vragen zei hij gauw: ‘Ja, Pappie,’ en ‘Nee, Pappie’; hij trachtte zelfs wat uit te leggen en te verdedigen, rad-brabbelend een onduidelijk verhaal: ‘Toen zei die andere jongen ...en meester zei... en toen moest ik... zoo gemeen...’

‘Onzin, Egbertje’; volgens de moderne paedagogie, die gebaseerd is op het elkaar steunen van huis en school, liet vader zich niet vermurwen; zelfs niet door het feit, dat het hele Egbertje meer iets was om op schoot te nemen en te knuffelen, dan op welke manier ook, toe te spreken. ‘Onzin, Egbertje. Bovendien, wat er nu ook gebeurd mag zijn, het is de twaalfde keer al deze maand...’

Egbertje hoorde de rest niet, hij keek dadelijk verschrikt, verbaasd-teleurgesteld naar Piet. Maar Piet deed nog altijd, of hij niets hoorde. Egbertje's onderlip begon te trillen.

‘Stap nu maar in,’ zei vader daarop, ‘kom, Miep.’

‘Nee.’ Toen weer tegen Egbertje, die al voetjesvegende op de treeplank het portier trachtte te openen, ‘niet daar. Ga jij nu maar voor zitten.’

Weg sprong Egbertje. En in een ogenblik was het gebeurd, had Piet hem naast zich geholpen, tegen hem gelachen, hem wat toegefluisterd. Ineens glansden Egbertje's ogen weer; hij was niet meer verlaten; de hele wereld was niet tegen hem, één was hem gebleven; een pak was van zijn hart gevallen.

‘Dan heeft Lottie geklikt,’ zei hij alleen nog even kwaad.

[p. 123]

Piet zei niets. Egbertje draaide zich om naar de drie op de achterbank en stak zijn tong uit tegen Lottie.

‘Lekker,’ zei hij toen, en kroop tevreden en voldaan dicht naast zijn groten vriend, die ondanks alles zijn vriend bleek te zijn gebleven.

Uit: Eigen Haard.

Door: Maryanne.

Jaargang 56. 11 Januari 1930.