De stille bloei

[p. 122]

Vredige dag

Het is een dag, zoo vredig-schoon geboren,
dat elk geluid in schoonheid sterven zal,
een dag zoo blank, waarvoor in guldend gloren,
eindloos de kimmen wijken van 't heelal.

Paleizen klaar van zuiverst lichtkristal,
hun blauwe bogen in verliefd bekoren
welvend om 's aardrijks groene looverhal, -
glanzen de heemlen, en mijn droomen hooren

't heimzinnig lied der zuivre horizonnen,
dat, bij mijn droom-verrukking losgebloeid,
uit alle verten in duizenden bronnen

en klare beken vredig naar me vloeit,
terwijl mijn hart, in stille aanbidding, groeit
in glorie van verborgen vreugdezonnen...