Edesche verlustingen of geestelijcke gezangen en lof-zangen

op verscheyden voorvallen en gelegentheden t’ zaamen gesteldt, en ten dienst der zang-lievende in ’t licht gebracht

Klaghte over de onnodige buyck-zorg.

Toon: {Als een uytgestorten balsem.
{Laat een ander klagen, kreunen.

I.

Al den arbeyd van de menschen,
Die men heên ten dage ziet,
Is maar om een nietig niet;
Al haar pogen, al haar wenschen,
Al het geen men denckt of doet,
Is om ‘t tijdelijcke goet.

II.

Maar de ziele die gans heerlijck,

Kost’ler is dan al het geen
In de werelt is met een,
Die vergeet men dog gans deerlijck,
Hoe men die behouden zal,
Daar op let men niet met al.

[p. 30]

 

III.

 

O hoe woelt men en hoe draaft men!

 

‘s Morgens vroeg en ‘s avonds laat,

 

Om het geen dat niet versaat:

 

Foey hoe vroet men, en hoe slaaft men!

 

Men vergeet den ganschen dag,

 

Hoe de ziele varen mag.

 

IV.

 

Hele dagen zal men vroeten

 

Als de mollen in de aard’,

 

Zonder dat s’ eens Hemel-waard

 

Met gedagten God begroeten,

 

Of haar herten van beneên

 

Heffen na den Hemel heên.

 

V.

 

d’ Aarde heeft het hert beseten,

 

‘t Wil dog na de werelt gaan,

 

‘t Hemelsche moet achter staan?

 

‘t Nodige dat word vergeten,

 

Als men ‘t aartsche maar geniet,

 

‘t Hemelsche dat agt men niet.

 

VI.

 

Isser maar het minst te winnen,

 

Genen arbeyd is te swaar,

 

En men acht dan geen gevaar;

 

Men derft alles te beginnen,

 

Indien dat men maar daar van

 

Eenig voordeel hebben kan.

 

VII.

 

Maar hoe traag is men in ‘t goede,

 

Als men daar in ‘t minst zal doen,

 

In het Hemelsche zich spoên,

 

O terstond zoo word men moede!

 

En uyt vads’ge luyicheid

 

Roept men wat een moeylijckheid.

[p. 31]

 

VIII.

 

Ach met wat een yver loopt men!

 

Om het aarsche is men gauw,

 

In het Hemels is men lauw,

 

Ja zijn eygen ziel verkoopt men,

 

Voor een weynig blinckend slijck,

 

Foey wat is dat schandelijk!

 

IX.

 

Of men gaat door rechte wegen

 

Of verkeerde wegen in,

 

Waar door dat men zijn gewin,

 

En zijn rijckdom heeft verkregen,

 

Hoe zy tot ons is gebracht,

 

Daar op slaat men weynig acht.

 

X.

 

Maar wat winste zoud’ het wesen,

 

Schoon ick al des werelds schat

 

Hier op deser aard’ bezat?

 

Indien dat de ziel na desen

 

Eeuwig zijn most in ‘t verdriet?

 

My lust zulcken winste niet.

 

XI.

 

’k Acht der vromen deel schoon ‘t kleyn is,

 

Dat haar God op aard’ toeleyd,

 

Vry van grooter weerdigheyd,

 

Als ‘t gemoed maar blanck en reyn is,

 

Dan der boosen overvloed,

 

Met een quellend quaat gemoet.

 

XII.

 

Waarom zoud ick dus beneden

 

Woelen? al het geen men wint

 

Wat is ‘t? ydelheid en wint;

 

Ydelheid der ydelheden,

 

En hoe dat men ‘t meer besiet,

 

Ydelheid, en anders niet.

[p. 32]

 

XIII.

 

’t Hemels wil ick hooger achten,

 

‘t Aardsche is maar dreck en slijck,

 

‘t Hemels onverganckelijck;

 

‘k Zal na zulcke goederen trachten,

 

Daar men nimmer af en scheyd,

 

Maar behoud in eeuwigheyd.