Gedenkzuil voor W. Bilderdijk

[p. 133]

Aan Neêrlands zanggodinnen,
bij het afsterven van haren Opperpriester.

Staakt, beminde Zanggodinnen!

Staakt uw dof en treurig lied.

Hollands Zanger is gestorven,

Maar zijn geest ontvlood ons niet.

't Hulsel werd van één gereten,

Dat die geest tot woning had,

En de hechte band verbroken,

Die hem eertijds hield omvat.

Priester eens in uwen tempel,

Brandt hij thans geen' wierook meer,

En met godgewijde handen

Biedt hij u geene offers neêr.

Biddende op de kniên gezegen,

Smeekt hij thans uw' invloed niet;

Rijst niet meer van uwen drempel,

Als 't gebed hem krachten biedt.

Maar zijn geest, ontdaan van kluisters,

[p. 134]

 

Staart verheerlijkt op het stof

 

Van het broos en nietig hulsel,

 

Eens weêrgalmend tot uw' lof.

 

Reiner dampkring ingevlogen,

 

Zweeft het nu verhelderd oog

 

Door het maatloos ruim der schepping,

 

Klimt van star- tot starreboog.

 

Muzen! zoudt ge hooploos weenen,

 

Eeuwig treuren om 't gemis?

 

Weet, dat eens uw Opperpriester

 

Nu nog in ons midden is.

 

Is uw tempel dan verlaten,

 

Waart zijn geest niet om ons heên?

 

Doet hij jeugdige outerknapen

 

Niet op 't eigen voetspoor treên? -

 

Staakt dan toch, geliefde Muzen!

 

Staakt uw dof en treurig lied:

 

Hollands zanger is gestorven,

 

Maar zijn geest ontvlood ons niet!

 

 

 

P.J.V. Dusseau.

12 Maart 1832.