De noodhoorn

Vaderlandsche liederen

[p. 20]

Bij sneeuw.

Er is wat sneeuw gevallen;
De lanen schitteren.
Doch koud zijn boom en steen,
Mijn dorre hart meteen,
Daar korte vreugde schallen
Die lang verbitteren.

Ik voel den winter wegen
Spijts al 't geflonker:
En zie in liefs gelaat,
Dat mij tot spiegel staat,
Mijn hoop op lentezegen
Nog immer donker.

Steeds moet de dag gedoogen,
Bij strak verstrengen,
Wanneer hij over 't land
Zijn grijze bogen spant,
Dat hij niet kan verhoogen,
Alleen verlengen.

[p. 21]

 

Hoe lang nog moet ik derven

 

Mijn roode beuken,

 

Mijn berk, mijn hagedoorn,

 

Mijn leeuwrik boven koorn,

 

Het bosch in al zijn verven,

 

En al zijn reuken?

 

 

 

Hoe lang de Vlaamsche vlassen

 

De wiedsters, wiederen?

 

Het land der Leye, waar

 

De luchten diep en klaar,

 

En verten plots verrassen

 

Met galm van liederen?

 

 

 

Naar heel de wereld reiken

 

Mijn vrome wenschen.

 

Toch voelt mijn hart alleen,

 

Vol troost, de Lente trêen

 

Beneden eenzame eiken

 

Naar moede menschen.

[p. 22]

 

Daar moest de dag weer blinken,

 

Tot liefs verheugen,

 

Zoodat wij, vroom berâan,

 

Ten zoelen zomer gaan

 

En zon en vriendschap drinken

 

Bij volle teugen.