Meidoorn

[p. 23]

Den sluimer, die veel smart verborg

Den sluimer, die veel smart verborg,
doorscheurt de nachtwind met een ruk
Ik lag te droomen van geluk.
Thans staar ik in mijn zorg.

Verlangen heeft mijn lust verreind,
de daden van mijn dag vergroot.
Wild jaagt mijn leven naar het eind:
het wonder of den dood.

Hadt gij mijn oogen dicht gekust
eer ik mij neerlegde in mijn smart!
Voelde ik uw hartklop op mijn hart,
Ria, mijne rust!

Als eenmaal boven ons bestaan
voorgoed dezelfde hemel spant,
mag dan de nacht met stormen slaan,
wij sluimeren hand in hand.