Kain. Saul en David. Absalom

[p. 71]

Saul en David
Treurspel in vijf bedrijven

[p. 72]

Voorgeschiedenis:

Toen Samuël, priester-profeet en Israëls laatste en hoogstverdienstelijke richter, oud was geworden, vroeg het volk hem om een koning. Noode volbracht hij dien vaak herhaalden wensch, daar hij van het koningdom voor Israël niets goeds verwachtte. Heimelijk dan zalfde hij Saul, den zoon van Kis, den Benjamiet, dien zijn vader in het land had gezonden op zoek naar zijn verloren ezelinnen. Later te Mizpa werd Saul door een teeken Gods tot koning aangewezen en als dusdanig door Samuël en het volk herkend. Saul nu was een buitengewoon hoogstaltig en schoon man. Te Gibea hield hij zijn koninklijk hof. Samuël verbleef te Rama.

Een der eerste daden van koning Saul was de bevrijding der stad }abes, door de Ammonieten belegerd. Na deze overwinning werd, mede door toedoen van Samuël, het koninkrijk te Gilgal vernieuwd.

Aldus bevestigd in zijn troon, versloeg Saul alle vijanden van Israël, onder meer verscheiden malen den fellen Filistijn. In deze oorlogen onderscheidden zich naast Saul, zijn zoon Jonathan en zijn krijgsoverste Abner.

Reeds in het tweede jaar van zijn regeering laadde Saul den wrok van Samuël op zich. De Filistijnen waren met een sterk leger tegen Israël opgerukt en de profeet van Rama had Saul opgelegd zeven dagen te wachten, totdat hij, Samuël, komen zou om den Heere een brandoffer op te dragen. Den zevenden dag, toen Saul bemerkte dat de ziener niet opkwam en dat het

[p. 73]

krijgsvolk begon uiteen te gaan, werd hij ongeduldig en droeg zelf - wat niet geoorloofd was - het brandoffer op. Onmiddellijk daarna kwam Samuël, die Saul om zijn daad vloekte en dreigde met zware straf.

Later viel Saul nog dieper in ongenade bij God en zijn profeet. In 's Heeren naam had Samuël den koning gelast de Amalekieten uit te roeien. Niemand mocht hij sparen, mensch noch dier. Saul verwon de Amalekieten; doch spaarde hun koning Agag en een deel van het vee. Hierop ontstak Samuël in toorn, hieuw zelf Agag in stukken en voorspelde Saul dat, wegens die ongehoorzaamheid, het koninkrijk van hem zou worden afgescheurd.

Het berouwde den Heer, dat hij Saul tot koning had verkozen en heimelijk trok Samuël naar Betlehem in Juda, om aldaar David, den jongsten zoon van Isaï, te zalven. David was toen een knaap nog en herder in het huis zijns vaders. Intusschen was Saul geslagen met een boozen geest van God. Vlagen van zwaarmoedigheid en krankzinnigheid overvielen hem, zoodat hij somwijlen razend werd. Alleen muziek vermocht hem te bedaren. De jonge David, een uitstekend zanger en snarenspeler, werd naar het hof gebracht en speelde een tijd lang de harp voor Saul, die niet wist dat deze knaap door Samuël in het huis zijns vaders tot toekomstig koning was gezalfd.

David keerde daarna naar Betlehem terug en was sinds lang uit het geheugen van den koning verdwenen toen deze in het eikendal slag moest leveren tegen de Filistijnen.

[p. 74]

In dien strijd versloeg David den reus Goliath en kwam aldus in het huis van Saul, die hem, volgens belofte, met de hand zijner dochter beloonen moest, doch van stonden aan hem benijdde en ten onrechte beschouwde als een belager van zijn kroon. Voor zijn argwanenden geest zag de koning steeds twee vijanden: den ouden Samuël en den jongen David.

Sauls jammervolle ondergang, leidend tot de verheffing van Davids huis, is het onderwerp van dit treurspel.

I	Samuël: Hoofdstukken 9 tot 31.
II	Samuël: Hoofstuk 1.