Gedichten

[p. 81]

Over 't groenste waterblauw.

Over 't groenste waterblauw,

Klaar als dauw,

Loomt de lucht nu lavend;
En 't beroosde wolkenwoud

Laat zijn goud

Duistren met den avond.

Verre valt aan rimpeldans

Schuine glans,

Bronzig en gebroken.
Zonne zelve zit entwaar

In het haar

Van een wolk gedoken.

Zie, daar schijnt ze, toont een tip,

Lijkt een schip,

Wankelt om, en, woelend,
Komt in halve, in volle volt',

Uitgebold,

Rood tot blauw verkoelend

[p. 82]

 

Zonder kroon en zonder straal,

 

Louter staal,

 

Dooft ze 't kleurgeklater

 

Van de golfjes; maar in ruil

 

Zet een zuil

 

Rooder goud in 't water.

 

 

 

Rook van rare schouwen slaat

 

Ze in 't gelaat

 

Grijsgevlotte vlekken.

 

En een zwarte vooglenlijn

 

Vliegt er fijn,

 

Fijn gescheid door trekken.

 

 

 

Lacy! Eer ze zinkt in zee

 

Ligt ze alreê

 

Dood in 't grauw gedompeld.

 

Lijze, lage, trage en zacht

 

Daalt de nacht...

 

't Water mist en mompelt.