Gedichten

[p. 22]

Rond de weide.

Een nevelige morgen!
De gierige zonne, zit
benauwd als 't ware, en wit
van waken, zien en zorgen,
in 't grijs geluchte, en houdt
er al haar goud
verborgen.
Hoe donker schijnt de meersch,
waar bloemen zonder geuren,
bleekgeel en blauw en peersch
in treuren.
Beweegloos staat de koe
in 't gras, en ziet niet hoe
rond haar, de malle kippen
de wei doortrippen,
en 't groen aftippen.
Ze rekt, van 's morgens moe,
den rooden hals, roept geeuwend,
schreeuwend:
boe!

[p. 23]

 

en sluit haar muil, traag, toe.

 

Geen meesjen in den hagedoren;

 

geen hemelleeuwrik stijgt

 

en laat zijn hooglied hooren.

 

De morgen droomt en zwijgt;

 

geen aarke nijgt

 

in 't koren.

 

Ik hoor alleen een hol

 

tweevoudig roepen, vol

 

en diep, als 't ware

 

de klare

 

zware

 

stem, van een die lijdend zit

 

ten gronde;

 

die boet en bidt

 

en klaagt in 't ronde...

 

koekoek! koekoek!

 

Daar komt ginds, boven de elzenhaag

 

een lompe

 

donkerbruine vogel, laag,

 

met plompe

 

vleugelslagen, traag, heel traag,

 

wegscherend over meersch en zompe.