|
| |
| |
| |
Vreughd-Lied
Ter eeren den lofwerdighen Pieter van Gheeste, Prinche vande Redenrijcke Gilde van Maria van Alsemberghe, gheseydt Lichtgheladen, onderhouden binnen Ypre; an hem ghejont op der Gilde feestelicken dagh, den ven September 1627.
Schoon ghebloeyde Koren-blomme,
jeughdigh inden vlaemschen thuun,
uwen Alsembergh gheclommen,
tot de sterren met zijn kruun,
houdt op zijnen top verheven
een, wiens naem heeft uutgheleydt
wat men wil te kennen gheven
als men: Lichtgheladen zeydt.
Eenen Prins van gheeste deughdigh
d'edel Gheest is Lichtghelaên,
comt zy in den mensch onnenghdigh,
zy doet swaer ghemoet vergaen;
| |
| |
wy die hebben Gheest ontfanghen
vreughdt gheleyden by der handt,
als leeuwercken met bly sanghen
vlieghen naer 't zyel-vaderlandt.
't Vier hier by den gheest gheleken
om zijn lichtgheladen aerdt,
stiert zijn vonek en vlam' onsteken
t' aller tijdt ten hemel waert,
want zijn rust-plaets is om hooghe,
boven d'ydel locht ghesticht,
an 't huus vande silver ooghe,
wiens ghestrael den naeht verlicht.
Alle vloeden zietmen drijven
naer den onversaden plas;
al dat swaer is wil hier blijven
op zijn aerdsche center-pas;
't lichte gaet sich boven stieren,
van natuere voort ghejaeght;
't groot kristael-huys om verchieren
niet dan lichte vieren draeght.
Wiltmen 't vier zijn swaerheydt ijcken,
wil men hier ter weereldt yet
zoo licht als den gheest ghelijcken,
't werdt een ondersouck voor niet:
d'edel geest, niet om vol loven,
dien gheen senter an en cleeft
gaet in lichtheydt verre boven
| |
| |
Als des Heylich Gheest weldaden
wordt de ziele lichtgheladen,
op ghetrocken is den wensch;
't aerdsche vleesch zal zy verachten
als te swaer een overlast,
eer 't haer gaet ten onder smachten,
duer veel sonden opghetast.
't heyligh leven vol van deughden,
dat der hellen swaerheydt vreest,
is haer bly gheniet van vreughden,
doet opelemmen haren gheest;
want haer rustplaets is gheseten
daer den hooghsten, vry van leedt,
swarigheydt heeft uytghesmeten
daermen van gheen druck en weet.
Die soo is vervolt van gheeste
heeft een lichtghelaên ghemoedt;
al beslaeft hy 't aldermeeste,
't last is licht en 't jock is zoet.
Is 't jock zoet, wie kan 't mishaghen?
is het last licht, sonder pijn,
wie en wil hier om zulck draghen,
niet zoo lichtgheladen zijn?
Wee den aerdschen mensch vol sonden,
die duer swaerheydt al te groot
altijds sijnckt naer sulfergronden,
daer Godt zijn verdomde in sloot.
| |
| |
Wilt voor sulcke swaerheydt schroomen,
laet den gheest, ô Mensch, uw ziel
zoo schoon lichtgheladen vroomen
dat s' ontvlieght dit aerdsch ghekriel.
Ghy zijt hier om uutverkoren,
prins Van Gheeste, en meest bequaem
om elck mensch te stellen voren
naem Van Gheeste, 's gheest in wercken
weerren kan 't swaer sonde pack,
gheest, gheeft ons ghepluumde vlercken,
gheest, draeght ons aen 't sterre-dack.
Sedert dat den edel heere
in zijn vruchtbaer kerchof nam
al den hooghen prijs end' eere
van der Koren-blomme stam,
sedert heeft noyt Prins gheresen,
noch op d'Alsembergh ghedaeckt,
die haer kruun, zoo schoon als desen,
lichtgheladen heeft ghemaeckt.
Prince, deur des gheest beweghen,
is op d'Alsemberghschen top
uwen weerden Gheest ghedreghen;
blijft daer eeuwigh vreughdigh op,
blijft daer, zijt ons plumme-voeder,
blijft daer, zijt ons eere-glans,
blijft, ontfanght van onse Moeder
aldaer haren blomme-krans.
|
|
Auteursrechtvrij