De vulgaire geschiedenis van Charelke Dop

[p. 122]

Elfde hoofdstuk.

't Was voor veel menschen een ongeluk dat de oorlog zoo gauw gedaan was, had het nog een bitje langer geduurd dan zouden er nu veel meer rijke menschen geweest zijn. We zagen het aankomen dat de goeie tijd voorbij was. Veel kommersanten dierven al geen zaken meer doen, en daar waren er ook al verscheie de grens over naar Holland. De Duitschen begosten er uit te trekken, en we hoorden dag en nacht het kanon. Van in Oktober ben ik er niet meer uit geweest, en ik had heel mijn kapitaal bijeen gebracht om voor alles gereed te zijn. Op een voornoen stond ik voor 't huis van Gust van Opbergen, die me nog zes honderd mark schuldig was, en 't was gesloten. Van den baas uit den specerijwinkel rechtover hoorde ik dat 'm weg was, naar Duitschland, peisde n'm, en naar zijn gedacht zouden er nog veel dien weg opgaan eer dat het nieuwjaar was. Toen ik weerom op mijn kamer zat verbrandde ik mijn Duitschen pas dat er zelf geen stukske asch meer van overbleef. Ik dacht er een moment aan of dat ik niet beter zou doen er ook van door te trekken, het land uit, maar ik peisde bij mijn eigen dat ik met mijn pas van 't comiteit geen kwaad kost.

Dienzelfden avond waren de Duitschen onder

[p. 123]

mekander aan 't vechten op de boelevards, en 's anderdaags waren de piotten in 't stad. Daar staken al overal drapo's uit. In den achternoen ging ik eens de straat op en 't was precies of alleman zot geworden was. Iedereen was zat en zong de Brabbeson, en aan elken piot hingen zeker drij vier jonge vrouwlie en de soldaten wisten niet wat hun overkwam, docht me. Ik trok eens langs het huis van menheer Bidoul en bekanst uit alle vensters stak een groote drapo. Als die blijft, peisde ik, dan kan ik ook blijven. Een uur later zat ik in een kabberdoeske aan de Nord te trakteeren voor drij piotten en hun lieven en we zopen en zongen van 't vaderland tot in de klein uurkens.

Voor dat ik 's anderdaags naar Diest trok, liep ik eens langs Tamboer zijn huis. Een drapo lijk een kerkgevel, en tegen de vitrien was een plakkaat geplekt: ‘Den ersten Dosch die op meine vloer komt snei ik de kop af.’ Ik kwam in Diest aan met twee valiezen en het pakske kleeren van Anzelien-zaliger.

Ik zei tegen Sefie dat ik voor goed naar Diest kwam, en ze was er kontent over. Ik liet heur verstaan dat we voor onzen ouden dag niet meer te vreezen hadden maar dat ze der met niemand moest over lameeren. Ik ging de herbergen eens af en vond al mijn oude kameraden weerom en ik zag op geen tournee. Voor de piotten trakteerde ik overal waar dat ik ze tegenkwam, en 's avonds hielp ik ze om de kaffeekes kapot te slaan waar het vrouwvolk met den Duitsch had aangehouden, en ik hielp

[p. 124]

ze het haar afsnijden van die wijven. Ik hield ze vast met twee andere piotten en een sergeant van de chasseurs zat er met de scheer op. Gelachen dat we gedaan hebben! We sloegen alles kapot en scheurden zelf het papier van den muur af, en als we buiten kwamen riepen de menschen bravo. Ik was dien avond de groote jan, en de piotten zongen van: Vivan onze Charel en hij mag er wezen. De piotten vertelden wat ze hadden afgezien in de tranchees van hun officieren, en wij vertelden wat we hadden te lijden gehad van den Duitsch. Sefie was koleirig omdat ik aan dat haar geholpen had, want ze was nog altijd even jaloersch.

Ik was een van de eersten al mijn marken kwijt, en dat had ik weer eens op een slimme manier uitgespikkeleerd. Ik trok met Sefie naar Brussel en Antwerpen, en we gingen in alle banken een som uitwisselen, acht dagen lang. We namen het geld van de kennissen mee, met hun kart-de-dantitee, we deden daar van onze marken bij, en zoo ging het allemaal door, met valsche en echte namen, en na tien dagen hadden we voor al ons Duitsch geld Bels geld. Toen wist ik eerst justekens hoe rijk dat ik was, maar geen mensch zal daar ooit het fijne van weten. Ik hèb ineens tien missen laten lezen voor Anzelien-zaliger, voor dat ik met Sefie trouwde.

Ik deed overal goed mee waar 't kwestie was van 't vaderland, en de menschen respekteerden me meer en meer. Als ge maar cens hebt. Van mijn trouwfeest zullen de mannen die er waren nog lang

[p. 125]

spreken. Sefie was heelegaar in de roze zij. Een soldatenweef laat ik voor niet in mijn oud huis wonen. Later zal ik misschien in een grooter huis gaan wonen, voor de moment zou dat kunnen achterdenken geven bij de menschen. Toen de drapo van de oudstrijders ingehaald wierd ging ik in den stoet vlak achter den burgemeester, en op het stadhuis heb ik mee den eerewijn moeten drinken. Ik had een buis op en een pitteleer aan en daar was geen mensch die lachte, behalve Sefie thuis. Een onderpastoor van Sint-Sulpis is me ook komen vragen of dat ik met Hoogweerdig in de percessie wil gaan met een lanteereke.

Sefie is in positie.

Daar is me nog een groote eer overkomen. Ik had de gewente elken dag in de gazet naar de namen te zien van de menschen die gedekoreerd wierden, en op een keer zie 'k daar staan: Bidoul Arthur.... Dat was verdekke mijne Bidoul. Ik stond er fel van te zien, en 's anderdaags schreef ik hem een briefke om hem proficiat te wenschen, en dat het mij ook groot plezier zou doen zoo'n eerekruiske van 't vaderland op mijn hert te dragen en dat ik dat wel zoo goed verdiend had als veel ander, en als 'm me zijn voorspraak wilde geven bij 't goevernement dat ik het van zelves zou vastkrijgen, al was 't maar een heel kleintje, en dat ik hem dan twee brieven zou gestuurd hebben waarover dat 'm kontent zou zijn en die 'k vroeger vergeten had hem af te geven.

Acht dagen daarna kreeg ik een Fransch papier

[p. 126]

dat ik sumpel moest onderteekenen en weerom sturen naar menheer Bidoul, en drij weken later wierd ik op het stadhuis geroepen, en de eerste schepene zei me met een bitje jaloezie, docht me, dat ik nu Ridder was van de Leopoldsorde. Ik meende dat ik door mijn knieën zakte van kontentement. Acht dagen later kwamen de papieren af met de medalie, direkt van Brussel, en de schepene bracht ze, met den kommissaris en de fanfare. Ik stond met Sefie voor den toog toen ze binnenkwamen. Ze speelden eerst een wals waarin Free van 't Spieke een solo voor piston had, en als 't gedaan was trok de schepene een rolleke papier uit zijn binnentesch. Hij vroeg of 'm het in 't Fransch of in 't Vlaamsch moest aflezen, en ik zei dat ik het nog zoo lief in 't Fransch had, en toen 'm gedaan had stond Sefie daar neven me te blijten lijk zot, en de schepene zei:

‘Ik versta, Sefie, dat het u in uw positie erg moet pakken, kind,’ en ik zag dat de muzikanten allemaal naar heuren buik loerden, want Sefie was toen al in heur zevende maand. De schepene was gebeten op Lewie Serezo omdat die gelachen had om 't een 't of ander en daarmee 't effect van zijn discours bedorven had, en hij zei, als Lewie een bitje Fransch verstond dat 'm dan zou begrijpen dat 'm in den naam van den koning sprak, en dat 'm hier voor een ridder stond. Ik vond dat de schepene gelijk had. Swenst dat 'm de medalie op mijn hert speette speelden de mannen de Brabbeson, en ze vielen er bekanst door omdat ze dien in vier jaar

[p. 127]

niet meer gespeeld hadden, en daarna gaf ik champagne en we dansten.

....................

In De Keyzer is er heel serieus kwestie geweest, zei Lewie Serezo, van me op de lijst te brengen van de Nationalisten voor de Kamer, en dat het alleen nog te zien was of ze me van den eersten keer bij de fectieven zouden zetten of wel bij de supplejanten....

Hier eindigt het verhaal van Charelke Dop.