Pinokkio in Afrika

[p. 130]

XXXV




De eerste keizerlijke redevoering van Pinokkio I, en zijn uitdrukkelijke belofte, in zijn Staten den leerplicht niet te zullen invoeren.

* _* *

De plechtigheid van de officieele voorstelling van Keizer Pinokkio I had plaats op een schitterenden morgen, waarop hemel en aarde schenen samen te werken om het weer op zijn mooist te doen zijn. De hemel kon niet dieper blauw en blijder zijn, de aarde niet groener en meer vervuld van vreugdekreten, nu er duizenden en duizenden aan hun onuitsprekelijke vreugde lucht gaven.

Pinokkio I, die een paar dagen lang met zijn Eersten Kamerheer samen de vorstelijke toespraak had ingestudeerd, stak, in al zijn luister op een grooten olifant gezeten, hoog boven de scharen zijner zwarte hovelingen uit, die allen in de prachtigste lappen van allerlei kleur en kwaliteit waren uitgedost. De trompetten schalden; de trommels werden geroerd; de kinderen

[p. t.o. 130]

[p. 131]

duikelden zooals gewoonlijk over den grond, toen op een teeken van den Eersten Ceremoniemeester alles zweeg.

Zelfs de vogels, die bij zwermen rondfladderden, hielden op met kweelen, ja zelfs de apen, die bij troepen aan de takken zwaaiden, staakten hun bewegingen en verroerden zich niet. Keizer Pinokkio sprak:

‘Stafofficieren, officieren, sergeants, korporaals, soldaten van de cavalerie en der infanterie; Ministers van Staat, onderministers, en toegevoegden aan Ons Keizerlijk hof; Commissarissen, ondercommissarissen van onze ontelbare provinciën; Chefs, onderchefs en beambten van Onze Keizerlijke administratie, zeer geliefde onderdanen, mannen, vrouwen en kinderen van beide geslachten, hoort de stem van Uw Keizer!’ zoo begon Pinokkio zijn toespraak, telkens even schuin naar zijn Eersten Kamerheer kijkend, die met lichte hoofdknikken zijn goedkeuring betuigde.

‘Wij, Pinokkio I, Keizer bij den wil des hemels en van den krokodil, richten voor het eerst Ons woord tot U; het is een woord van vrede en van liefde. Een nieuw tijdperk wordt voor Onze zeer uitgestrekte staten ingeluid. Luistert, Mijn volk! Wij hebben in samenwerking met Onze Regeering een programma opgesteld, dat alle harten van geluk zal vervullen en alle zakken met rijkdom zal vullen. Wij kunnen hier niet punt voor punt het groote hervormingsplan, dat We mettertijd hopen te verwezenlijken, bespreken. De tijd, mijne heeren, is één der kostbaarste dingen, de tijd is een onwaardeerbare schat, en daar Wij over heel wat tijd beschikken, hebben Wij gedecreteerd, dat ge er zooveel van moogt hebben als ge wilt. Hoe zouden We Ons edelmoediger en onzelfzuchtiger kunnen toonen?’ (Deze keizerlijke verklaring werd met een luid applaus ontvangen).

‘Ge ziet deze prachtige zon, dezen diepblauwen hemel; geen enkel rijk van de wereld kan op iets dergelijks bogen! Welnu, Wij en Onze regeering hebben besloten, dat elk Onzer zeer getrouwe onderdanen daarvan volkomen vrij mag genieten, vrij van belasting van welke soort ook, vrij van inkomend recht. Kunnen Wij onzelfzuchtiger en edelmoediger zijn?’ (Applaus als te voren).

[p. 132]

‘Gij hoort het gekweel der vogels, de dierengeluiden, het ruischen van den wind door het gebladerte. Welnu, ook daarvan moogt ge, volgens Ons besluit genieten, zooveel en hoe ge wilt zonder dat het U een halve cent kost. Maar Wij verzoeken voor één ding, dat We in speciale studie hebben genomen, o getrouwe onderdanen, Uw aandacht, en We leggen hierbij een plechtigen eed af, met al Onze kracht de hand er aan te houden!’

Op dit punt gekomen legde Pinokkio zijn eene hand tegen zijn borst, keek in het rond en zei, zijn stem nog wat meer verheffende:

‘Wij zullen in Onze Staten nooit die hatelijke instelling invoeren, die zoovele Ons bekende landen bedroeft, landen, die zich beroemen tot de beschaafde te behooren, ik bedoel dat afschuwelijk iets, dat heet: LEERPLICHT!...... Is het niet hartverscheurend, Mijn zeer geliefde onderdanen, zooveel aardige kinderen uren achtereen met een boek vóór zich te zien zitten, waarmee ze hun gezichtsvermogen bederven, dat ze toch gekregen hebben om om zich heen te zien, omhoog, omlaag, naar vlinders en vogels en zooveel andere mooie werken der schepping! Aan te zien, hoe zooveel arme kinderen genoodzaakt worden, allerlei vervelende dingen uit het hoofd te leeren, de wanhopige kreten van velen hunner te moeten aanhooren, daar ze hun geliefde spelletjes niet willen onderbreken om zich te gaan opsluiten in een leelijk, koud, vervelend lokaal, dat school heet......’

Hier moest Pinokkio even zwijgen, daar hij zag dat vele teedere moeders bij gebrek aan schortjes haar rijkelijk stroomende tranen met de handpalmen moesten afwisschen.

Toen maakte Pinokkio, trotsch op de uitwerking van zijn gevoelige woorden in die lieve harten, zijn stem nog aandoenlijker, zoodat zelfs de olifant, die hem droeg, er aangedaan van werd, en vervolgde:

‘De tranen die ge schreit, Mijne zeer getrouwe vrouwelijke onderdanen, bewijzen den adel Uwer gevoelens en de teedere genegenheid, die ge Uw lieftallig kroost toedraagt. Koestert dus geen vrees! Verre zij van Ons de gedachte Uwe harten te willen bedroeven, door Uw geliefde kinderen aan Uw liefhebbende

[p. 133]

armen te ontrukken! Zij zullen altijd mogen voortgaan zich in het stof te rollen; zich in vijvers te besmeuren, krekels te vangen, vogelnesten uit te halen, elkaar te bevechten met hun kleine lansen of met hun pijlen. Zij zullen mogen voortgaan met ronddolen door weiden en bosschen om apen te vangen. Wij houden van deze zeer opvoedende gymnastiek en zullen daarvan duidelijke voorbeelden geven ten allen tijde, als de ernstige staatsbeslommeringen Ons dat zullen veroorloven. Gij zult zien wat op dit gebied de uitvindersgeest van Uw Keizer vermag, die aan den lijve de boosaardige uitwerking van de school heeft kunnen ondervinden en ze opgemerkt heeft bij velen zijner jeugdmakkers, die door haar van hun gezichtsvermogen en hun hersens zijn beroofd!

Officieren en soldaten! Raadgevers van de Kroon! Zeer beminde onderdanen! Wij, Pinokkio I, Keizer en Koning, Wij noodigen U uit zoo luid als ge maar kunt te roepen:

‘Weg met den leerplicht! Weg met de school!’

Een oorverdoovend geroep, sterker dan duizend donderslagen, steeg aan alle kanten op:

‘Weg met den leerplicht! Weg met de school!’

Daarop begon het groote defilé van alle troepen en van alle beambten van het rijk, dat tot diep in den nacht voortduurde en Keizer Pinokkio I woonde dit met lofwaardigen ijver bij, gemakkelijk op den rug van zijn olifant gezeten, terwijl hem te bestemder tijd ontbijt, koffie, middag- en avondeten opgediend werden.