Zendstation

[p. 36]

Het paviljoen van porcelein

Midden in de vijver klein
staat een paviljoen van groen
en van sneeuwwit porcelein.

Als een slanke panterrug
springt naar 't paviljoen de brug,
van het park, en weer terug.

In dat paviljoen daar toeven
goedgeklede herenzonen die
voor hun wijn niet werken hoeven.

Deze wijn verwarmt hen zacht,
evenals hun geest doet en hun schertsen.
Daar maakt een van hen zelfs verzen:

van zijn zijden feestkleed slaat hij
vèr de wijde mouw terug,
even 't hoofd diep in de nek - daar laat hij

zijn penseel exquise woorden likken
op het dure rijstpapier;
paarden ooit stof en geest als hier?

[p. 37]

 

Maar 't is wel een beetje gek,

 

op de kleine vijverplek

 

zie je dit nog eens weerspiegeld:

 

 

 

de omgekeerde boog der brug

 

schijnt vanuit het zwarte water

 

als een halve maan terug;

 

 

 

slechts een beetje bevend blijven

 

onze vrienden op hun kop

 

drinken, schertsen, verzenschrijven.

 

 

 

Midden in die kleine vijver,

 

omgekeerd, sneeuwwit en groen,

 

siddert 't porceleinen paviljoen.

(Li Tai Po)