Zendstation

[p. 32]

Man en paard

Prijst Vestdijk, die ons de kentaur hergaf,
het edelst dier van deze wereldstallen;
het kreeg zijn adem van de hemel en het bloed
leverde de aarde, zo is dus voorgoed
zijn afstamming het luisterrijkst van alle.

Aanziet en hoort de paedagogos. Soms als zich
ontvouwt het edel rijpen van de geest
jaagt driftig rillen vliegen van de ruige flank;
en waait de Muze schone klankjes van haar feest,
terstond valt in: de paardemest met warme stank.

Terwijl een vuurwerk van esprit
ontstoken wordt door deze mond -
de menigte ziet met ontzetten
de vonken dit vernuft ontspetten -
zwiept zijn staart een horzel van de kont.

‘Getweeën één, blijf liever ongescheiden,
want gij zijt man en gij zijt paard.
Als de ontroering u vervoert, een ogenblik,
de tempeldienaar, met stoffer en blik,
die kènt dat en schouwt vorsend naar uw staart.

[p. 33]

 

Eens zullen, als het laatste woord weerklonk,

 

uw handen - schoon, symmetrisch dierenpaar,

 

uit romig been gesneden, elk gebaar

 

gedanst gracielijk spel en tegenspel -

 

gevouwen rusten op uw paardevel.

 

 

 

En schraapt uw hoef van ongeduld de rotsweg,

 

omdat gij thans uw leven wilt beginnen,

 

stuif dan, mijn zoon, de wagen voor in 't perk,

 

dek merries, en droom van godinnen;

 

zo zij uw werk.’

 

 

 

Cheiron, Prins van twee vaderlanden, bedenk:

 

de hengst hoort onder en de man moet mennen.

 

Kentauren gaan er aan, maar zij zijn echt en

 

niet vals als zij die 't dier niet willen kennen

 

of die in paardestaarten rozen vlechten.

Aan de schrijver van Aktaion onder de sterren (In 4, 5 en 6 spreekt Cheiron)