Zendstation

[p. 27]

Terzinen van de Mei

Ik zou vanmorgen willen zingen,
maar weet niet waar ik moet beginnen,
men spreekt niet zo van deze dingen

Langzaam was het al aangetreden van overal,
toen sprong het geluk met rukken naar voren
en heb ik mijzelf in mijn liefste verloren.

En dit opnieuw geboren worden deze nacht
was zo ontzaglijk, dat ik heb gedacht:
het is sterven; maar de ochtend lachte zacht,

en buiten is een onwaarschijnlijk groene wei -
komt, haan en haas, lis, hagedis, en knielt met mij
voor 't sneeuwwit lam van deze Mei.

[p. 28]

 

De muzen van het hemelblauw

 

staan juichend op om zich te wassen

 

in 't indigo der voorjaarsplassen,

 

 

 

Luister - onder de brokkelige schors

 

van duizendjaarge stammen zingt

 

het sap zich schuimende omhoog;

 

 

 

het jonge blad stoot zich verrukt

 

en bevende van haast de knoppen uit

 

en strekt zich als het is gelukt,

 

 

[p. 29]

 

gelovig in het licht van Mei,

 

zo vol verwachting, dat ik wilde dat

 

geen zomer daar zijn stoffig paars ooit over lei.

 

 

 

Hoor, hoe de zilvervliezen van de maag-

 

delijke berkjes knappen van lust;

 

het is een lust een boom te zijn vandaag.

 

 

 

Ik wil vandaag de gladgespierde beuk zijn

 

die zijn wuivend woud te torsen staat,

 

waar af en aan de houtduif gaat!

[p. 30]

 

Een huiver is de kruinen doorgevaren

 

en stoot de bloesem af; de wit en roze

 

sneeuwval wil niet meer bedaren

 

 

 

en bedt ons in, de vrouw, het kind

 

dat ze op de arm naar buiten droeg,

 

de dichter die geen woord meer vindt

 

 

 

dan dank voor deze vrouw en dit lief wicht.

 

O Godsgeheim, aanbeden Nooit Genoeg

 

dat haar het zaad de schoot injoeg,

 

 

 

ik weet, men spreekt niet over deze dingen,

 

en nu ik er niet luidkeels van kan zingen

 

heb ik mijn bloemen in dit perk gedicht.

Aan mijn vrouw.