Voor kinderen van ezeldrijvers

[p. 12]

De kinderen van de ezeldrijver

Er leefde eens oostelijk van Azerbeidzjan en westelijk van Pakistan een energieke ezeldrijver, die in het jaar 1900 de kans kreeg om zich aan te sluiten bij een kozakkenlegertje dat toevallig in de buurt opereerde, en die daar wel wat in zag. Over dat wat hij er precies in zag kunnen psychologen spekulaties maken, maar men kan aannemen dat hij het westeuropese spreekwoord, dat iedere soldaat de maarschalksstaf in zijn ransel heeft, nog niet kende, terwijl ook vaststaat dat hij het niettemin binnen een kwart eeuw toch tot maarschalk bracht. Daarna werd hij minister van oorlog, hierop minister-president, en tenslotte beklom hij als keizer de zogenaamde pauwentroon. Dit is nu de zetel van zijn zoon, een niet onflink, zij het een beetje melankoliek uitziend persoon, die aanvaard is als - om met een nederlandse prinses te spreken - een van onze eigen soort. Waarom ook niet? De zoon van de ezeldrijver verschaft miljoenen lezers van damesbladen met zijn gedeeltelijk toch wel wat trieste huwelijken een fascinerende verpozing.

‘Een unieke reportage met hartveroverende foto's die een beeld geven van prinselijk geluk!’ In september 1965 worden naar ik schat een miljoen nederlanders, merendeels vrouwen, door de kleurendrukpers met deze woorden gestreeld, maar vergist u zich niet. Zij slaan niet op nederlandse toestanden, maar op een goedgeklede jonge vrouw die op Conny Stuart

[p. 13]

lijkt maar Sophie blijkt te heten en die een kind heeft gekregen. Zij is de vrouw van een jongeheer die ooit eens koning moet worden, als de fascisten van Spanje het tenminste goed vinden, en is de zuster van de koning van Griekenland. Dat is een jonge man door wiens aderen - mag ik wat aanhoudend zijn? - evenveel grieks bloed stroomt als door die van u en mij. Deze jongeman van voornamelijk duitse afkomst ziet er goed genoeg uit om als verkoper in een eerste klas schoenenwinkel op te treden; laten wij hem zelfs zoveel krediet geven dat wij aannemen dat hij over de eigenschappen beschikt om filiaalchef te worden - als wij de griekse regeringscrises van augustus en september 1965 zien lijkt hij tenminste als staatshoofd niet meer dan de pion van ultra-rechtse militaire klieken. Het huwelijk nu van deze jonge man met de bloedjonge en aantrekkelijke dochter van een kollega heeft ook in Nederland velen zeer warm geïnteresseerd en daarna hebben zij ook een kind gekregen. God zegene het, maar ook dat van Ringo Starr alstublieft.