Van het kleine koude front

[p. 361]

Nawoord

Dit is van dit boek het einde dat tegelijk lang op zich heeft laten wachten en toch nog te vroeg komt. De stroom van het materiaal er voor hield niet op en duurt elke dag nog voort. Diezelfde stroom voedt, als men dat zo mag zeggen, de loop van het boek. Het was dus een boek dat niet klaar kon komen en toch een keer af moest. Beter dan verklaren dat ik het hiermee ‘beëindig’ kan ik zeggen dat ik het voorlopig afsluit.

De landverrader Goedewaagen schrijft in Duitsland onder het pseudoniem dr. Theodor Meursen een boek: Holland. In het voorwoord staat: ‘Dieses Buch ist das Erzeugnis einer harmonischen Zusammenarbeit von verschiedenen holländischen Autoren.’ Het is alvast hoogst onwaarschijnlijk dat tot de medewerkers van Goedewagen anderen dan een paar uitgeweken landverraders behoord hebben en dat soort vormde ten eerste een zeer kleine minderheid die, ten tweede, kultureel in het algemeen ver beneden de maat was. Het is me dus een boek geworden! De enige perikoop die over de Tweede Wereldoorlog handelt luidt, in al zijn eenvoud: ‘Holland hat bis zum Ausbruch des Zweiten Weltkrieges eine neutrale Haltung eingehalten. Sie ging aber bald ihrem Ende entgegen, als die Regierung im Mai 1940 auf Grund ihrer grossen Belange in den Kolonien sich entschloss, sich in die Emigration zurückzuziehen.’ Wat een boek over Nederland! Hij is dus nog altijd een landverrader die Goedewaagen. Zo lees je elke dag wel wat. Ik zou het allemaal te boek willen stellen.

Als ik het hoofdstuk over Badings en konsorten herlees, denk ik aan de impresario die oud-ss'er is en nu door okw gesubsidieerd wordt in zijn impressariaat. Het zullen er de

[p. 362]

voorstellingen naar zijn! Ik denk aan een ex-kultuurkamerschilder die in 1961 lid van de jury was voor de verzetsprijs. ‘Maar deze man kreeg een koninklijke onderscheiding!’ zegt het bestuur van de Stichting Kunstenaarsverzet verbouwereerd, ‘en hij is lid van de Raad voor de Kunst en van de Rijksaankoopkommissie!’ Ach, dat zal best, bij dit departement. Ik herinner mij ook dat Theun de Vries tegen het eenstemmige advies van de kommissie die de Minister moest raden in zijn reisbeurs niet kreeg, maar wel een brief, waarin stond dat hij niet in aanmerking kwam ‘gezien het advies van de kommissie’.

Nadat ik in Maatstaf over de Tanatiese Zinnelijkheid heb gepubliceerd lees ik het bericht, dat in mei 1961 de kommissaris voor de zedenpolitie in West-Berlijn is gearresteerd. Hij was een voormalig ss-officier, wat men wist en wat men niet van belang vond, maar nu is bewezen dat hij voor meer dan duizend moorden in het oosten verantwoordelijk was. Deze moordenaar was als kommissaris van politie in het bizonder fel op de pornografie zegt men. De tanatiese zinnelijkheid manifesteerde zich dus volgens model in een antierotiese.

Men schrijft mij van verschillende kanten, dat een medewerker aan Salvo een politieke delinkwent was. Deze landverrader zou onder pseudoniem in Aristo schrijven. Men stuurt mij Aristo. Dat is er het blad naar. Aan deze ongeest wordt onze roomse dienstplichtige jeugd dus overgeleverd! Het past bij Heusingeren Speidel, dat moet gezegd worden. En het tekent de navo.

Moet ik deze twee berichten, die ik van groot belang vind, nu nog in het betreffende hoofdstuk hiervoor wurmen? Het is niet makkelijk en het blijft een uitzichtloos werk. Hier en daar heb ik het wèl gedaan, er zullen misschien enkele lezers zijn die dat opvalt. Maar over het algemeen heb ik mijn stukken materiaal aaneengeregen als een ketting. Ik vind het

[p. 363]

zelf een boeiende ketting. Er zit ook een mooi slotje aan, maar er is misschien enig geduld voor nodig om dat te vinden. En nu zet ik het doosje met de kralen die ik overhoud weer een poosje weg.