Hoe bereidt men een ketter

42. Niemand is alleen.

Asshole Nixon is een man met een onvoorstelbare brutaliteit. Er niet mee tevreden dat hij gratie heeft gekregen van zijn misdrijven, op voorhand ook al van die waarvoor hij nog niet veroordeeld is, er niet mee voldaan dat de dokters verklaarden dat hij anderhalve maand geleden beslist niet als getuige kon worden gehoord in de strafzaken tegen zijn mededaders en handlangers, wil hij nu wel weer hoger op. Hij heeft één geestelijke leidsman en vriend, Rabbi Korff, die een fonds voor hem heeft gesticht, waaruit hem de schade, opgelopen toen hij als misdadiger door de mand viel, uitbetaald zal worden. Zijn andere vrienden zijn Heinrich Kissinger, Frank Sinatra en Barry Goldwater. Asshole rekent op hen voor een nieuw baantje. In Peking graag. En Asshole is niet alleen.

Wat beloofde Goldwater ook al weer te zullen doen als hij president zou worden? Vietnam naar het Stenen Tijdperk terug bombarderen. Wie probeerden het? Asshole Nixon en Heinrich Kissinger. Ik heb nog niet door, wat Sinatra en Las Vegas er mee te maken hebben, maar dat zullen wij nog wel eens merken.

Ook Heinrich Kissinger is niet alleen. Dat Asshole Nixon wegging, verandert niets principieels aan zijn positie. Wij moeten nog op veel anderen letten. De plaatsvervangende direkteur van de policy planning staff van het State Department bijvoorbeeld (een staf van 32 leden) is Samuel Lewis, geboren in 1931. Hij leidt speciaal de afdeling Zuid-Azië, Midden-Oosten, Afrika en Latijns-Amerika. Chili heeft dus

[p. 61]

te maken met Vietnam en met het Midden-Oosten. De amerikaanse Konstitutie is niet volledig duidelijk op het stuk van de verdeling van bevoegdheden tussen de wetgevende en de uitvoerende macht. De president heeft de steun nodig van tweederde van de aanwezige senatoren alvorens een verdrag van kracht kan worden en de Senaat bezit uitsluitend het recht van oorlogverklaring. Daar staat tegenover dat de president in zijn kwaliteit van opperbevelhebber van de strijdkrachten de bevoegdheid heeft, plotselinge vijandelijke aanvallen af te slaan. President Truman vroeg daarom geen formele machtiging van het Kongres voor de inzet van amerikaanse troepen in de koreaanse oorlog. Anderzijds gaf Eisenhower toe aan kongressionele (en britse) oppositie toen hij ervan afzag in 1954 een amerikaanse troepenmacht naar Dien Bien Phu te zenden, om dat te ontzetten.

In de cubaanse rakettenkrisis en bij de dominikaanse interventie werd de Senaat slechts enige uren tevoren op de hoogte gesteld van de oorlogshandelingen (dat waren het!).

In het geval van Spanje werd het originele ‘basis agreement’ van 1953 in de volgende jaren reeds verder uitgewerkt, totdat het Foreign Relations Committee in 1969 tot de konklusie kwam dat het totaal van de amerikaanse verklaringen neerkwam op een formele verplichting van de zijde van de vs om Spanje te hulp te komen. President Asshole Nixon ging verder dan welke president ook vóór hem. Als opperbevelhebber liet hij amerikaanse troepen een invasie in Kambodja uitvoeren, zonder dat daarbij het Kongres werd ingelicht. Hij eiste het recht van oorlog voor zich op, zoals geen van zijn voorgangers ooit gedaan had. Wat zal Ford doen? Dat weten wij niet. Hij is niet zo'n duidelijke man. Zullen de mensen om hem heen daar gebruik van maken? Want ook Ford is niet alleen. Hij heeft Heinrich Kissinger en die heeft over de hele wereld zijn Hufters verspreid.