Hoe bereidt men een ketter

25. Steeds dezelfde (7). Het ‘Rusland’ van Franz-Joseph.

De west-europese volken hebben sedert eeuwen naar Oostland gereden, in het bizonder de duitsers, maar je moogt ook de fransen niet vergeten. Wat het varken Napoleon daar uitgericht heeft, is genoeg geweest om de russen allergies tegen west-europeanen te maken. Toch stelt de Tweede Wereldoorlog alle vroegere westerse kruistochten volledig in de schaduw. De hakenkruistocht van Hitler met Bennecke en Strauss blonk uit door, van tevoren in bijvoorbeeld Mein Kampf ekspliciet gemaakte doeleinden van landverovering en kolonisatie en de uitroeiing van de tot ondermensen verklaarde bewoners van de te veroveren gebieden - voor zover zij niet voor de duitsers konden of wilden werken. Het is haast niet

[p. 46]

te geloven maar zij zeiden het zelf en zij begonnen er vast mee, met dat uitroeien. Als er één ding zeker is, dan is het dat de angst van de ‘russen’ voor nieuwe aanvallen uit het Westen groter is dan de angst die rechtse westerlingen ooit in hun landen hebben kunnen kweken voor de ‘russen’. Als er één ding gerechtvaardigd is, dan is het hun angst voor de duitsers. Dat zijn allemaal zaken waar Hitlers luitenant glashard omheen gaat. Die keren dat hij geschiedkundig wordt, kiest hij uit de historie wat hij gebruiken kan. Hij blijft zijn Führer en Opperbevelhebber tegen het ‘Oosten’ van 1941-1945 trouw, aan de demagogie hoeft maar een klein beetje gesleuteld te worden: de Sovjet-Unie is nu socialisties en wil het socialisme veroveringsgewijs over de rest van Europa uitspreiden. Men kan op de kommunistiese invasie rekenen van Moskou uit, zegt Strauss. Hij denkt politiek in militaire termen, zoals Luther in oorlogstermen teologie sprak: ‘De vijand rukt vast aan, met opgestoken vaan.’ Strauss begrijpt, dat hij onder het bouwen van Duitslands machtigste leger in 1974 niet meer ‘Naar Oostland willen wij rijden’ kan zingen.

Het is veel te zwak uitgedrukt als je over konkurrentie tussen Oost en West spreekt, zegt Hitlers luitenant, er is veel meer. Als je spreekt over ‘konkurrentie’ tussen Oost en West, zegt Strauss - er is overigens niemand die dat doet - druk je de spanning tussen de twee sferen niet voldoende uit. De demokratiese vrijheid van het Westen en het totalitaire komnunisme van het Oosten kunnen elkaar niet aksepteren zonder de grondslag van hun zijn op te offeren; de moraal van de vrije wereld wijkt dermate wezenlijk af van de zogenaamde socialistiese, dat vrede niet mogelijk is. Er is geen konkurrentie, er is oorlog (blz. 68). Strauss durft de woorden ‘Ansturm des Gegners’ te gebruiken (blz. 81). Je bent weer terug in de tijd dat in de Tiergarten te Berlijn een joods jongetje een klap van een leeuw kreeg en in de duitse pers kwam met de headline: ‘jodenlummel valt argeloze leeuw aan’. Hitlers luitenant haalt Lenin aan op het derde alrussiese kongres van de kom-

[p. 47]

munistiese jeugdbonden in 1922, waar die verklaart waar hij zijn zedelijkheid vandaan haalt. Die komt in elk geval niet uit de klassenvrije metafisika - als ik het wat vrij mag vertalen - die Lenin voor zwendel verklaart. Lenin leidt zijn zedelijkheid af van de belangen van de proletariese klassenstrijd. Dat is dan wat Strauss de Kampfansage van het Oosten aan het Westen noemt. Die Kampfansage is niet opgeheven, niet ingetrokken en daarom is er geen enkele etiese basis die beide partijen gemeen hebben. Daarom zal de strijd, ondanks enkele fasen van ontspanning zo nu en dan, voortgaan. Als er iemand is die heel goed weet dat de ‘russen’ reden hebben banger te zijn voor hem, dan hij voor de ‘russen’, dan is het de nskk-luitenant Strauss, die in de oorlog triomferend de beroofde, verkrachte en verbrande landen van de Sovjet-Unie tot aan Stalingrad is doorgetrokken.

Nu zijn niet alle duitsers zo dom, Strauss zomaar te geloven. Hoe redt hij zich er tegenover hen uit? Op een manier die bijna even geniaal als vals is. Wanneer ik duitsers van het slag van Strauss over de ‘russen’ hoor, denk ik altijd aan de fabel van de vos en de eend. De vos pakte haar op haar nest en zij schreide: laat mij leven, zonder mij zullen mijn kuikens ook sterven! De vos antwoordde boos: brutaal mens, nog bang voor mij durven zijn ook, hè? en hij beet haar de kop af. Lees eens hoe Strauss de sovjetschrijver Rostovski, een half officiële spreker van het Kremlin, te lijf gaat. ‘Er beschwört den Schatten der Furcht herauf, die in den russischen Hinterköpfen sich einnistet, dass eines Tages sich die europäischen und asiatischen Feinde Russlands zusammentun könnten. Er betrachtet die Bundesrepublik und Rotchina als die zwei Aussenseiten der Weltpolitik und orakelt, dass es realistische Gründe für die Annahme gebe, Peking und Bonn hätten begonnen, sich gegenseitig anzuziehen, ein Vorgang, der nicht zufällig sei. Sosehr hier die Sorge vor einer unheiligen Allianz Pate der Warnung ist, sowenig in Wirklichkeit diese Vermutung durch Tatsachen bestärkt wird, so bezeichnend ist

[p. 48]

diese Veröffentlichung für einen Polit-Kommentator des Russlands von heute, eines Landes, das in seiner Geschichte durch Jahrhunderte immer unter dem Gefühl der Unsicherheit gegen Gefahren von aussen zu leiden vorgegeben und im Kampf um seine Sicherheit immer neue Territorien in allen vier Himmelsrichtungen erobert und aus “Sicherheitsgründen” sich einverleibt hat, bis es jetzt, im Herzen Deutschlands und Europas stehend, Sicherheit vor der “militaristischen, revanchistischen, aggressiven Bundesrepublik” verlangt.’

Ontzettend vals van die russen! En zij zijn van 1941-1945 nog gemener geweest: toen ze net deden of Strauss en konsorten in hun land honderdduizend dorpen en steden platwalsten en tien miljoen mensen vermoordden, deden die onbetrouwbare russen ook al net alsof zij zich in de toekomst beter verdedigen moesten! Je zult het niet geloven, maar je moet de volgende zinnen van Franz Streepje Strauss eens goed tot je laten doordringen (dat is de reden waarom ik ze niet vertaal): ‘Die sowjetische Politik war während des ganzen Krieges nicht bereit, auch nur die geringste Einschränkung ihrer Selbstgefälligkeit und ihrer Zielansprüche hinzunehmen. Sie strebte, nachdem der Sieg im Kriege seit der grossen deutschen Niederlage in Stalingrad feststand, unbeirrbar das Ziel an, die Herausbildung eines künftigen Gegengewichts in Mittel-Europa von vornherein zu verhindern und dafür politische und militärische Mittel einzusetzen. Sie wollte den westlichen Einfluss so weit wie möglich an die Peripherie der euroasiatischen Landmasse drängen.’

Hoe is het mogelijk. De sovjetpolitiek was gedurende de hele oorlog niet bereid tot ook maar de minste beperking van zijn eigen zelfbestemming! De sovjetpolitiek streefde ernaar, om over zijn westelijke grenzen iets te formeren dat de moordpartij van de firma Strauss & Göring in het vervolg zou verhinderen! De russen wensten ervoor te zorgen dat niet de moffen een ‘toekomstig evenwicht in Midden-Europa’ zouden opbouwen! Dat wilden die Untermenschen nota bene zèlf doen!