Gedichten

[p. 78]

Cap Nègre

Toen de overval van de wind kwam
en de heuvels van 't noorden afstormde,
ontwaakte de man in de schoot
van zijn vrouw van het bed van de nacht,
hij hoorde de luiken te keer gaan,
de honden diep grommen in de schuur.
Zou Loulou le Corsaire met zijn schip
De Twee Neven terug zijn van het eiland?
Hij keerde zich om. Brandt er nog ergens vuur?
De mistral zal de laatste vonk vinden
en onder de deur door opzuigen
om de kaap in de brand te steken
en de brandende pijnappels honderd meter
of driehonderd voor zich uit stuiven.

Hij verlaat stil het bed en het slaaphuis.
Buiten staat hij blootsvoets op het erf.
Boven hem gaapt de muil van een hemel
zo wijd als hij nooit heeft gezien,
zo eindeloos puur staat het nachtblauw
uit heldere vuurpokken te vloeien
boven 't slapende huis en de bomen
en de aquariumputten in de rotsen
aan het eind van de kaap in de zee,
dat de man geen stormwind meer hoort.

Terug in het bed vraagt de vrouw zacht:
is het erg? Nee zegt hij, het is goed,
hoog boven de kaap staat een hemel
te branden in al zijn aandacht.