|
| |
| |
| |
Vyfde bedryf.
Eerste tooneel.
Oktavia, Albinus.
IK ben 't, Albin, die u doet roepen, wil niet vlugten,
Verdryf uit u die vrees en dood'lyke ongenuchten.
'K zoek myn gemaal, niet om met zyn rampzaligheên,
Die hy zich waardig acht, de spot te dryven; neen!
De hemel komt ons met een straal van hoop verlichten.
Oktavius gedenkt wat eeden hem verpligten,
En wat verbintenis, zo heilig, aan dien held
Hem heeft verëenigd, dus verdrukt door zyn geweld.
Hy heeft my zelf beneên aan dit paleis gesprooken,
Hy acht het ongelyk des raads genoeg gewrooken.
Dat dan Antonius maar ylings hem gaa zien;
Hy zal AEgypte hem, ja 't Keizerryk misschien
Weêrgeeven, en geheel herstellen in zyn staaten.
Want eind'lyk, merkt gy wel, hoe 't woeden der soldaaten,
Door de overleggingen myns broeders word belet?
Ziet gy 't paleis noch wel met oorlogsvolk omzet?
Op Alexandriën reeds de overhand verkreegen,
Verzekerd van zyn roem, keerd hy zyn magt wel tegen
Een ongelukkig hoofd? vervolgd hy dezen dag
Zyne overwinning wel, na deze groote slag?
Komt hy niet waarlyk tyd aan onze zorg vergunnen,
Dat wy op heden ons met hem verzoenen kunnen?
Zoek myn gemaal, en maakt dat ik hem spreeken kan,
Of breng ten minsten hem deez' blyde tyding dan.
'T is al vergeefs, mevrouw, hoe ik, met hem bewogen,
In deze droeve plaats, slaa gints en weêr myne oogen:
'T is ydel hoe 'k hem roep, en met wat luider stem
Zyn naam word uitgeschreeuwd, want nergens hoord men hem.
Hier 's niemand niet, mevrouw, die 't minste wedervaaren
Van 't lot diers grooten mans aan my komt openbaaren:
| |
| |
En hoe myn hart met reên op deeze zaak meêr merkt,
Hoe een afgrysselyk vermoên my meêr versterkt.
Men moet met my niet veinzen, welk vermoeden
Ontzet u? kan ik dan myn man noch niet behoeden....
Maar, wat wil hier Kamille, intraanen nat beschreid?
Goôn! hebt gy staâg voor my dan nieuwe ramp bereid?
| |
Tweede tooneel.
Oktavia, Kamille, Albinus.
ACh! vlieg, mevrouw! en wil de moetwil dier barbaaren,
Door uw ontzaggelyk gezigt, doch doen bedaaren.
Zy hooren dan hoe dat Antonius in 't end,
In wanhoop stervende, zich noch zieltoogend wend
Naar 't voorwerp van zyn liefde; en, hun geweld ontkomen,
Dit dood'lyk oogenblik, wyl 't bloed hem vast met stromen
Ten wonde uitvloeid, noch zoekt, tot kweeking van zyn
De aanlok'lykheden van die schoone koningin.
Dit dryft deez' woedende, gewapend met hun speren, min,
Onwaardig tegens een die zich niet meer kan weeren,
Wiens doodelyke min, helaas! hem te gelyk,
En 't lieve leeven kost, en 't gantsche keizerryk;
En dreigen 't ov'rige zyns leevens noch....
Wat zegt gy my? wie zyn de ontmenschten? wie die snooden?
Wier handen met het bloed zyn van myn man besmet?
Moet ik Oktavius, die dit niet heeft belet,
Beschuldigen? doet een onwaarde gramschap plengen,
'T schoonbroeders bloed? en kan de hemel dat gehengen?
Men zegt, dat zelve staal, 't welk met het eigen bloed
Van Eros was geverfd, heeft hy, geheel verwoed,
Mede in zyn borst gedrukt; beweenende van harte
Kleopatra, dacht hy een einde van zyn smarte
Te maaken, poogende die doodelyke wond,
| |
| |
Met een veel wreeder hand, in deze veege stond,
Noch te vermeerderen: wanneer hy kwam te hooren,
Wat onvoorziene hulp, daar 't alles scheen verlooren,
De angstvallige prinses by 't leeven noch behiel.
Men had gezegt, dat op dat oogenblik, zyn ziel,
In 't lichaam weêr hersteld, heel schielyk een nieuw leeven
Ontfing. Men brengt hem, eer de kragten hem begeeven,
Zoo by de koningin, welke in zyn hart geplaatst,
Hy noch, zo kwynende, vol hoop en liefde, in 't laatst
Gy kund, indien 't u kon behaagen,
O hemel! dat hy leefde.....
Ik zal daar zorg voor draagen.
| |
Darde tooneel.
Oktavia, Kamille.
KAmille, volg my. Zouw ik dus maar by myn man
Door 't lot geleid zyn, om slechts ooggetuige van
Zyn dood te zyn? helaas! rechtvaarde goôn! ... Maar, heden
Noch veel te weenen, is maar vrucht'loostyd besteeden.
In zo veel onlust, en afgryzen, moet men aan
Zyn redding denken. Kom, Kamille laat ons gaan;
Men moet hem 't leeven weêr herstellen, of zelf sterven.
| |
Vierde tooneel.
Oktavia, Agrippa, Kamille.
Agrippa, op uw ziel? ei! volg Oktavia!
Myn Egemaal legt op zyn leeven toe, ô ja!
| |
| |
Kom! of hy noch mogt zyn.....
Gy zult hem moogelyk haast leevend noch aanschouwen
De goden hebben hem, om uwent wil, gespaard,
En reeds, op de oever van de dood, tot noch bewaard.
Wil de allertreurigste geschiedenis eens hooren,
Die nimmer sterflyk mensch voor dezen kwam te vooren,
Van welke nooit de tyd geheugen heeft gehad.
By die grafsteeden, onwaardeerelyk van schat,
Daar ik my vond, beweegd door 't schreeuwen der soldaaten,
Noch op uw 's broeders zege onkundig, uitgelaaten;
Heb ik, uw traanen al te waardig, in een staar
Dat hoofd gezien, wel eer ontzagg'lyk van gelaat:
Dat hoofd! vermaard door de eer van zo veel zegepraalen,
'T welk van de koningen kon kroon op kroonen haalen,
Dat van veel volk'ren eer gevolgd wierd en ontzien,
En duizend legioens kon met een wenk gebiên:
In 't korte, Antonius, weleer zo hoog verheeven,
Zo fier, zo dapper, die weleer al de aard deê beeven,
Aan welke ook Caezar om zyn grootheid is verpligt,
Heb ik gezien, ô al te erbarmelyk gezigt!
Ontbloot van tekens van zyn rang en eerste luister,
Mismaakt, met bloed bemorst, bleek, de oogen doods en duister.
Vier slaaven droegen hem, al beevende en ontsteld,
Van in hun handen dus te zien dien grooten held,
Welke een der meesters van de waereld plag te wezen,
Op de armen, door zyn bloed begruist, met schaamte en vrezen,
En keerden de oogen van dit schrik'lyk voorwerp af.
Kleopatra, terwyl in 't kostelyke graf,
Met zorg beslooten, dorst, aanziende, gantsch bekreeten,
Antonius, die noch zyn liefde aan haar liet weeten,
Wiens tegenwoordigheid haar bange ziel verstikt,
Gerechtelyk door zo veel krygsgeschrei verschrikt,
'T gewelf niet openen, om hem daar in te ontfangen.
Hy snakte om haar te zien, met innerlyk verlangen:
Wanneer zyn zuchten, door Charmionees beleid,
| |
| |
Zo gunstig aan zyn druk, een uitkomst wierd bereid.
De koningin en zy, begosten met hun handen
Hun beider sluijers straks te strengelen tot banden,
In deze hooge nood, die, kostelyk doorstikt,
Nooit waaren tot dat einde, en zulk een hulp geschikt.
Erbarm'lyk bystaan! daar, in wederwil van Romen,
En u, een dwaaze min, die keizer toe laat komen:
Die eind'lyk, wyl zyn volk met zorgen staat belaân,
Om de ongelukkige trekzeelen aan te slaan,
Die't lichaam draagen, en tot haar op zouden voeren,
Vervuld van liefde, die al de aarde kon beroeren,
Zyn stervende oogen noch ontsluit, alleen om maar
Kleopatra te zien. 't Bereid geweefzel waar
Van duizend knoopen, om die sterveling te draagen,
Reeds van Charmioné rondom hem heen geslaagen;
Ja, zelf de koningin, ha! welk een teed're trouw!
Leende aan deze arbeid, en dit moeijelyke touw,
Haar schoone handen, zo uitmuntende bepaereld.
Een roomsche keizer, en een meester van de waereld,
Zoo traag'lyk opgehaald, door zulk een teed're hand,
Scheen als ten doel, met veel versmaadingen en schand,
Aan 't dart'le aanschouwen van zyn vyands heir te strekken.
Elk moedigde hem aan zyn moed weêr op te wekken;
Hy zelf toond zich gehard, en poogde in 't uiterste end,
Zo dra hy de oogen op 't beminde voorwerp wend,
't Welk hem het ov'rig bloed weêr leeven deed' in de aad'ren,
Zyn afgekwynde kracht, en geesten te vergaad'ren;
En reikte uit al zyn magt, gesterkt door teed're min,
Zyn bloedige armen naar die schoone koningin.
Deze ongehoorde hulp heeft eind'lyk, voor onze oogen,
Hem opgevoerd, en tot de grafnaald ingetoogen.
Wat zal ik zeggen? ja mevrouw, 'k heb zelf gezien,
Hoe de arme koningin, hem noch haar hulp kwam biên.
Ze ontfing hem troosteloos, en nat beschreid, in de armen:
Wien zouw zo tedere een vervoering, niet erbarmen?
't Word ruchtbaar, en alom aan ons bekend gemaakt;
Al 't aardryk is hier af met smarte of vreugd geraakt,
| |
| |
Doch elk beklaagde 't lot van die te teed're liefde,
En 't ongelukkig uur, 't welk eerst hun harten griefde.
Zulk een standvaste min, ten trots van alle elend,
Moet Romens gramschap, wel eens stillen doen in 't end
'k Zal, om de koningin, en myn gemaal te bergen,
In alle ootmoedigheid, gaan de overwinnaar vergen,
Omarmende zyn kniên, om dit rampzalig paar
Dit paleis, mevrouw, alwaar
De koninginne zich noch had verweeren konnen,
Is op myn laarste storm verweldigd, en gewonnen.
Oktavius zal daar verschynen, wacht hier....
Dit kost'lyk oogenblik is nutter te besteên:
| |
Vyfde tooneel.
IK, van and're zorg gedreeven,
Zal gaan om aan ons heir een nieuwe moed te geeven.
Ja 'k voer onze aanslag nu op 't allerheerlykste uit;
Vervolgende ten einde ons oogwit, en besluit.
Die voorbeschikking, die den hemel wil gehengen,
Aan een te trotse vrouw, laat ons die gaan volbrengen.
Terwyl z' haar zelf noch, om de kroon te houden, vleid,
Maak ik de boeijens tot haar slaaverny bereid.
't Is tyd dat ik eens tracht haar hovaardy te loonen.
'k Ga aan de voeten van die grafsteên my vertoonen,
Daar zy tot deze tyd haar schuilplaats heeft gehad,
Haar voerende.... doch 'k zie Oktavius.
| |
| |
| |
Zesde tooneel.
Oktavius Cezar, Agrippa. Gevolg vam Romeinen.
Is eindelyk, myn heer, in uw geweld gekomen;
En 't magtig koningryk hier door gebragt aan Romen.
AEgypten, zo beroemd in wysheid, goed, en magt,
Is, door uw kloekheid, tot gehoorzaamheid gebragt.
'k Verwon Antonius, een held, wiens dapp're daaden,
Zo wel als myne, eertyds verdiende lauw'reblaaden.
Maar zints zyn laffe min hem aan een snoode vrouw
Verslaafd hield; kreeg hy steeds de nederlaag, toen wouw
't Geluk my doen van hem en 't oosten triomfeeren;
'k Zal nu in Romen, door zyn val, alleen regeeren.....
Maar, waar's de koningin? wat maakt ze in dit geval?
Hoe of ze Antonius, en zich beklaagen zal?
Zy heeft in 't pragtig graf zich zelve laaten sluiten,
En trok Antonius, al stervende, van buiten
Ten grootschen grafnaalde in: ja met verwondering
Kwam my ter ooren, hoe ze in de armen hem ontfing.
Men zegt hy is reeds dood, en in haar schoot gesturven;
Maar niemant heeft tot noch de grafnaald naad'ren durven.
Zy is bedroefd, en schynt van wanhoop te vergaan,
't Volk hoort haar jammeren met medelyden aan:
Ik ben beducht hoe 't met de koningin zal enden.
'k Vind raadzaam, aanstonds, u, of imand heen te zenden,
Om met aanlokkende voorwaarden haar 't gewelf
Maar, myn heer, daar komt ze zelf.
| |
| |
| |
Zevende tooneel.
Kleopatra, Oktavius Cezar, Agrippa, Gevolg.
ONtzaggelyke held! ik werp my voor uw voeten;
Om u als winnaar van al 't aardryk te begroeten.
Verhoor my, vorst! ei! zyt een arme koningin
Genaadig! die weleer door uw heer vaders min,
Op deze troon, welke u de hemel nu komt geeven,
In volle heerlykheid gesteld was, en verheven.
Want nu my 't lot, helaas! ontneemt myn kroon en staat,
Zoek ik in u, alleen, myn troost, myn toeverlaat.
Tot wien, myn heer, tot wien zoude ik my anders wenden?
Uw goedertierenheid kan my van alle elenden
Verlossen. Laat een vrouw, die uwe heldekniên
Omhelzen komt, een straal van uw genaade zien.
Vergeef my, heer, dat ik u dus vrymoedig nader:
Ik ben een weduw, doch een weduw van uw vader!
Die my zo teder, en zo vuurig heeft bemind;
Het welk, ô dapp're held! u tot myn hulp verbind,
Wyl gy uit 't godlyk bloed van Caezar zyt gesprooten,
Van welkers gunst ik heb zo ved geluks genooten.
Zie hier 't paleis, de plaats, waar in hy menigmaal
My plag te omhelzen, en met de allerzoetste taal,
Zyne overwinningen en daaden kwam verhaalen,
En van wat volkeren hy noch zouw zegepraalen.
Bezie het beeltenis, ô goddelyke zoon!
Van die vergoode vorst; dus schonk hy my de kroon,
In die gestaltenis plag hy my te onderhouwen.
Een traanenvloed belet me, ô Caezar! u te aanschouwen,
Als my te binnen komt, uw jammerlyke dood.
O goden! waarom hebt gy my myn bondgenoot,
Die in den Raad door zo veel wonden kwam te sneeven,
Ontnoomen? of waarom liet gy my na hem leeven?
Ach! Caezar! ach! ik zie dat my niets ov'rig is
Van alle uw gunsten, dan 't bedroefd geheugenis.
| |
| |
Laat ons hem volgen, en gewillig met hem sterven:
Ja, gramme hemel, laat my noch die gunst verwerven....
Maar tot wat overmaat van rouw word ik vervoerd?
En welk een droef heid heeft myn zinnen dus ontroerd?
Gy zyt voor my niet dood, ô tweeden Alexander!
Uw wettige erfgenaam verstrekt my weêr een ander!
Uw gulde brieven, die 'k zo duur in waarden houw
Daar leefd, daar spreekt gy in met my van uwe trouw.
Ja, goedertieren heer! dit zyn de minnepanden
Uws grooten vaders, neemt ze in uw beroemde handen;
Lees, groote keizer! lees! met welk een vriend'lykheid
Hy my vertrooste, als ik bedroefd was; hoe bereid
Hy was, om zyn prinses, zyn schoone, zyn godinne,
Dus noemde hy my vaak, te schryven van zyn minne.
Wat liefdestreelingen ontdekt hy! welk een gloed!
'k Word opgetoogen door 't verbeelden van al 't zoet.
De Goden willen u een hart als Caezar gunnen,
Dat gy regeeren, en ook moogt beminnen kunnen.
Mevrouw? stel u gerust, wat leet kan u geschiên,
Wanneer ik u myn hulp, om Caezar, aan zal biên?
Verban de droef heid, en de vrees uit uw gedachten,
En hoop dat ik u zal als Caezars weduw achten.
Geef, geef, met deze hoop, my ook vergiffenis!
Ter zyden.
‘O goôn! ik zie hy blyft heel zonder deerenis.
'k Zal noch voor 't laatst zien, wat myn vleijen zal vermogen.
O vorst! uw vaders star straald heerlyk uit uwe oogen,
Iets groots, iets goddelyks zweest in uw aangezigt;
De gantsche waereld is aan zulk een held verpligt;
Wie zoude u, nevens my, geen godlyke eer bewyzen?
Uw groote daaden doen u reeds ten hemel ryzen....
Maar 'k zie uw staatsbelang gedoogt myn byzyn niet.
'k Heb adan voorgesteld, ô keizer! myn verdriet;
Zult gy myn glory dan bewaaren, met myn leeven?
| |
| |
Ik ga, mevrouw, en heb u daar toe hoop gegeeven.
| |
Achtste tooneel.
HOop, die de wanhoop drukt in myn ontroerd gemoed.
Die wreede sproot niet uit het heerelyke bloed
Van Caezar, neen! ô spyt! hy wouw my naauwlyks hooren
O goden! wierd myn glans zo kracht'loos in 't bekooren
Verloor dan myn gezigt haar straalen, in myn druk?
Vervloog myn schoonheid dus gelyk met myn geluk?
O groote Caezar! zie hoe myn bevalligheden,
Weleer van u gevleid, gevierd, en aangebeden,
Gantsch niet vermoogen op de nazaat van uw ryk,
Voor my zo wreed, en aan uw deugd zo ongelyk.
Waar berg ik my van schaamt? dat dus myn fiere zinnen,
Zich boogen om de gunst van die romein te winnen?
Myn hart verviel dan tot die zwakheid, welk een pyn!
Ik, die gebooren ben om aangebeên te zyn,
Heb my vernederd om te bidden en te smeeken!
Hoe zyn de goôn op my zo fel in haat ontsteeken!
Vergeef, Antonius, aan myn laf hartigheid,
Dat ik, zo slaafs, uw overwinnaar heb geyleid.
Had ik hem toch, in plaats van bidden, 't hart doorstooken,
En op zyn leeven, met myn hand, uw dood gewrooken;
Zo had uw bleeke schim en trouw my niet beschaamd,
En ik gedaan gelyk 't Kleopatra betaamt:
Dan zouw men eeuwig, met myn naam, myn moed gedenken
En ik.... Maar, 'k zie den held, hy schynt my toe te wenken.
Wacht! wacht! Antonius! ik kom u aanstonds by,
'k Zal my behoeden voor de roomsche slaaverny:
'k Zal met myn hand uw dood straks wreeken op myn leeven,
Ik kom, van liefde, en van de wanhoop aangedreeven!
| |
| |
| |
Negende tooneel.
Oktavius Cezar, Agrippa. Gevolg van Romeinen.
IK moest vertrekken, want haar smart verveelde my,
Haar traanen brachten my, 'k beken 't, tot medely:
Maar de eer verbied my na haar vleijery te hooren.
De dag van myn geluk is eind'lyk eens gebooren;
De burgertwist is uit, Antonius geveld,
En romens heerschappy is nu in myn geweld.
Maar, 'k zorg Kleopatra zal zich van 't licht berooven,
En dus de luister van myn zegepraal verdooven.
Ga, ga, Agrippa, neem de koningin in acht,
Dat haar noch staal, noch gift, noch iets word toegebragt
Waar aan zy sterven kan. Leg haar myn gunst te vooren,
Doe haar gestadig van myn groote goedheid hooren.
Ik zal myn staatsbelang terwyl bevord'ren gaan.
Zyt maar gerust, myn heer, laat alles op my staan.
| |
Tiende tooneel.
SChoon Epaphroditus en andere op haar passen,
Zy kon ons echter, zo de Keizer meent, verrassen.
Ik gaa haar spreeken, en zo veel my moog'lyk is.....
Maar, 'k zie haar, en met een haar groote ontsteltenis.
| |
Laatste tooneel.
Agrippa, Kleopatra, Iras, Charmione. Eenig Gevolg.
Kleopatra, zich vergiftigt hebbende.
IK kom voor 't allerlaast verschynen voor uwe oogen;
Maar niet, om in uw hart het vuur van mededoogen
Te ontsteeken, neen! geenzints, het is met my gedaan;
Myn fiere ziel wist zich van smart en smaad te ontslaan.
'k Hoef niets te bidden, daar ik niets behoef te vreezen.
'k Zal Romens haat niet meer, noch haar slavin oit weezen.
| |
| |
'k Hoop niets in 't leeven nu Antonius is dood;
Die, om myn min, zyn geest uitaademde in myn schoot:
Ik heb, maar tot myn leet, voor 't laatst 't geluk genooten,
Dat ik met deze hand heb de oogen toegeslooten
Van de allergrootste der romeinsche helden. Goôn!
Ik, die als koningin het leeven ben gewoon,
Kon als een koningin van hem het sterven leeren.
'k Zal in AEgypten, tot myn laatste snik, braveeren
De haat en grootsheid der romeinen, om met een
Berouw te toonen, dat ik hen heb slaafs gebeên.
Een wensch, die Caezars deugt my niet zal weig' ren kunnen,
Die de allerfelste haat my zelf niet zouw misgunnen,
Heb ik noch over, in myn bitter ongeval;
Een enkele eisch hoop ik van Caezar; dat is 't al:
Van Caezar, die door my, door my, helaas! de zegen,
En zyn geluk heeft op Antonius verkreegen:
Zyn oorlogsheir heeft hem geen voordeel toegebragt,
Ik heb hem meêr gediend, dan al zyn groote magt.
Antonius heeft zyn geluk om my verlaaten,
En 't voordeel dat hy had op Caezar; die zyn Staaten,
De glorie van zyn zege, en diens erkentenis,
Maar aan Kleopatra alleen verschuldigd is.
Zouw wel Antonius ooit weezen overwonnen,
Indien hy zich had van myn liefde scheiden konnen?
Hy sneuvelde om myn liefde, ô Goden! leef ik noch?
Ban uit uw hart, mevrouw, dit wreed herdenken doch;
Laat op 't aankomende geluk uw zinnen speelen;
Denk welk een zoete rust u 't lot komt meê te deelen,
Wat beet're dagen gy zult in uw leven zien.
Spreek dan, eisch wat gy wilt; de winnaar zal misschien.....
'k Verzoek hem niets voor my, nog 'k eisch niets voor myn zoonen,
Zy zullen aan hun heer zich onderdaanig toonen,
En volgen het gebod huns overwinnaars naa:
De raad huns moeders komt hen nu niet meer te staâ.
Zy zullen moog'lyk, in een vreemd gewest vervaaren,
| |
| |
En onder Romens dwang, hun teêrfte en beste jaaren
Verslyten, in een staat van nedrigheid en schand:
Hoe zullen zy, ver van hun lieve vaderland,
Gelooven kunnen, dat ze, uit wien zy zyn gebooren,
Van 's moeders lichaam aan, al waaren uitverkooren,
Om over koningen en vorsten te gebiên.
Vaart wel, doorluchtig kroost! gy zult my nooit meêr zien:
Dat u de goden met hun vleugelen bedekken!
Regtvaarde hemel! wilt hun doch tot vader strekken!
Neem ze, in dit dreigende gevaar, in uw behoed.
Maar myn gemaal, helaas! Antonius, wiens bloed
Uit zyne braave borst, onwaard, is uitgevlooten,
Van wien gy weet, uit welk een stam hy is gesprooten,
Schynt aan uw medelyde alleen een droevige eer,
Welke ik hem immers nu niet geeven kan, myn heer,
Aan zyne heilige asch, voor't laatst, noch af te vergen;
Ik zal uw lydzaamheid, voortaan dan niet meêr tergen.
Zal dat doorluchtig lyk, noch langer in 't gezigt
Van uw romeinen dan, versteeken van die pligt
En droeve rechten, ook aan alle menschen eigen,
Voor al zyn heerlykheid, geen enkel graf verkrygen?
Ik eisch niet, dat van zyn rampzalig einde, alleen
Een prachtige uitvaard zouw de hoon herstellen; neen!
Eaat hem, 't geen gy een held verschuldigd zyt, vry derven;
Dat maar zyn bleeke schim in 't eind mag rust verwerven,
Is dubbel wel; en dat wat opgeworpene aard,
Van zyne glorie noch 't geheugenis bewaard:
Dat zwakke teken zal hem wel onsterflyk maaken.
Wil die beklaagelyke en yd'le zorg doch staaken:
Uwe oogen zullen zelf getuigen zyn, mevrouw,
Wat u 't geluk bereid: verdryf die bittre rouw:
Ik bidde u, demp doch die vertwyflende gedachten,
Uw rampen zyn ten eind, wilt doch de goedheid trachten
Van de overwinnaar te gebruiken: staak uw druk!
Hy kend uw deugden, en beklaagd uw ongeluk.
| |
| |
Van deze onnutte zorg komt my't geval bevryden;
Ik voel het eind genaakt alreeds van al myn lyden;
En de oogenblikken, heer, zyn weinig, die noch aan
't Vergift, Agrippa, schynt zyn werking te voltrekken.
Indien dit voorwerp u tot meêly kan verwekken,
Scheid my van een gemaal, die 'k aanbid, dan niet af:
Dat onzer beider asch ontfange een zelve graf.
Dat is, myn heer, dat 's al myn wenschen en verlangen.
Waarde egemaal! wilt my in 't duist're ryk ontfangen:
Daar wil ik dat de liefde, ontlast van ongeval,
Ons beider schimmen weêr te zaamen voegen zal.
Helaas! myn ziel was nooit met meerder angst bezeten,
Dan de oogenblikken, die 'k heb, zonder u, versleeten.
Help my, Charmioné: de kracht begeeft my: ach!
Haar deugd verbaast my, 'k zie wat trouwe min vermag:
'T vergift verheft zyn krachten;
Een doodelyke kouw bevangt..... houwd me in gedachten:
Ze is dood. O wreed geval!
En doen Oktavius dit droevig eind verstaan.
Einde van het vyfde, en laatste Bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij