Sjöddeköl. Rijmelkes in 't Mastreechs

[p. 27]

Mie leveke

Sjatteke, mie sjatteke,
mèt de minnig mollig muilke,
in d'n kin e koddig kuilke
kôste haos e blömke zien;
uigskes, jao kristalle klaore,
weitend wel wie leef ze waore
troffe miech mèt hunne sjien.

Leveke, mie leveke.
Aon d'n lachend leuke lippe
moch iech mennig puunsje fippe
zeuter zal d'r wel niks zien;
käörend door d'n bloonte haore,
- zjus wie zachte zeij ze waore -
zaog'ch d'ch in de maonesjien.

Meideke, mie meideke.
Es iech diech daan in d'n duuster,
's aovens bij die leef gefluuster
effe in m'n errem num,
veer mer aon us twië dinke,
huur'ch wie zèlver belkes klinke:
‘'ch'haw vaan diech’; d'n zachte stum.