Die vlakte en andere gedigte

[p. 120]

XIV. O'erwinning.

Kom lê jou hand in mijne
Agneta mij ou vrouw,
d'is sestig jaar van more
dat ons twee het getrouw.

Laat onweer raas, laat winde waai,

laat d'hele wereld keer en draai,

hou ik maar net v'r jou.

O, skone trouw-dag more
so fris, so klaar en blij
toen ons twee naas mekander
na dorp toe het gerij!

Die more-son was op die veld

- besaai met blomme ongeteld -

die mooiste blom v'r mij!

Die mense langs die strate
het almal omgekijk;
en 'k sien ou Kol nog drawwe,
sij mooiste windmaak-strijk,

'n strikkie aan sij kop gebind

sij hoefslag bowe in die wind,

en vóor moes almal wijk.

[p. 121]

 

O, waar 's die jonge lewe

 

aan Soetendal se vlei,

 

ons huw'liksdag se lente?

 

Ach, al te gou verbij;

 

bedreig deur dwing'landij se juk

 

waar vrijheids kinders nooit voor buk

 

en onreg nooit wil lij.

 

 

 

Hoe swaar die skeidings-ure

 

Van d'ou geboorteplek!

 

Maar vrijheid was die leuse

 

en noordwaarts was die trek.

 

In 's Heren hand ons lot geleg,

 

Sij Woord die lig op onse weg,

 

- so ver die velde strek.

 

 

 

Dit was 'n weg van lije

 

van strijd en bloed en rouw;

 

maar met jou hand in mijne,

 

Agneta mij ou vrouw,

 

het ons barbaar en B...t trotseer

 

deur vuur en water, wind en weer,

 

en onse land gebouw,

 

 

 

gebouwe so's van 's lewe

 

ons huisie, sterk en heg:

 

die klei het jij gedra'e,

 

die stene het ik geleg;

 

geen storm of brande strijk hem neer

 

of uit sij as verrijs hij weer

 

en staat weer klaar en reg.

[p. 122]

 

En vriend'lik skijn daarbuite

 

nog onse son, voorwaar,

 

deur al die droewe da'e

 

v'r ons nog trouw bewaar.

 

En onse ook so's altijd nog

 

die land met onse bloed gekog.

 

- en ons nog altijd daar!

 

 

 

Die pad was lang en opdra'ens

 

maar d'uitspan 's nabij nou,

 

en uit ons stramme hande

 

vat onse kroos die touw.

 

En hand in hand wag ons gedwee

 

tot Va'erlands grond ons rusplek gee

 

Agneta, mij ou vrouw.