Die vlakte en andere gedigte

[p. 87]

Die smid.
(naar Longfellow).

Onder 'n groot kastanjeboom

daar woon ons dorp se smid;

hij is 'n kerel van trap-vas

in elke spier en lid;

en in sij arme hard en bruin

sit staal, - tot in die pit.

Sij aangesig is bruin so's leer,

sij hare swart en dig;

die sweet tap van sij voorkop af,

- hij weet dat werk is plig.

Niks skuld hij iemand en hij kijk

die wereld in d' gesig.

Jij kan sij blaasbalk altijd hoor

van 's mor'ens vroeg tot laat,

daarbij die sware maatgeluid

so's hij sij hamer slaat,

- net so's die dorp se kerkklok als

die son te ruste gaat.

[p. 88]

 

Die kinders wat van skool af kom

 

blij bij die deur staan loer,

 

hul hoor te graag die blaasbalk raas

 

en wil die vuur sien roer,

 

hul vang die vonkies wat daar spat

 

so's kaf van 'n koring-vloer.

 

 

 

Jij krij hem Sondags in die kerk,

 

sij seuns sit aan s'n sij;

 

hij hoor die preek met aandag aan,

 

en, in die voorste rij,

 

ken hij sij dogter aan haar stem,

 

- sij hart klop vroom en blij.

 

 

 

D'is net of hij haar ma hoor sing,

 

ver in die Hemel-land;

 

hij denk aan haar en aan haar graf,

 

diep in die kerkhofsand,

 

- en uit sij oge veeg hij stil

 

'n traan weg met sij hand.

 

 

 

Bij vreugd en smart doet hij sij werk

 

en volg sij lewensweg:

 

al wat hij aanvat 's mor'ens vroeg

 

is 's awends klaar en reg,

 

- en dan kan hij als eere-man

 

sij hoofd te ruste leg.

 

 

 

Ja vrind, ons dank jou v'r die les

 

wat jij ons almal leer:

 

so, aan die lewens-haard en vuur

 

moet ons ons almal weer,

 

- gedagtes op die aanbeeld smeed

 

en dade, meer en meer.