Het gheestelyck opeeltjen van Hardoysche roose-bladers
(1719)–Pieter Cauwe–
Auteursrechtvrij
[pagina 67]
| |
Stemme: Als’t begint.
Lestmael op eenen Somerschen dagh,
Maer hoort wat ick bevallijck sagh,
Van Iesus en Sint Ianneken,
Die speelde met een Lammeken,
Al in dat groen gheklavert Lant,
Met een Pap-schoteljen in hun hant.
2. De witte, vette voetjens die waren bloot,
Hun lipjens als corael soo root,
De soete vette praterkens,
Die saten by de waterkens,
Het Sonneken dat scheen daer al soo heet,
Sy deden malkanderen met Melckje bescheet.
3. d’Een troetelde dat Lammeken zijn hoot,
En d’ander kittelde het onder sijn poot:
Het Lammeken gingh springhen,
Sint Ianneken gingh singhen,
En huppelde en truppelde door de Wey,
En dese krollebollekens die dansen alle bey.
4. En als het dansen was ghedaen,
Soo moest dat Lammeken eten gaen,
En Iesus gaf wat broyken,
En Ioannes gaf wat hoyken
Ter werelt wasser noyt meerder vreught,
Als dese twee Cosijntjes waeren verheught.
5. Ioannes zijn kleyne Neefken nam
En sette hem boven op het Lam:
Schoon manneken gy moet reyen,
Ick sal u t’huys gaen leyen
Want Moederken die sal zijn in pijn,
Waer dat wy soo langh ghebleven zijn.
6. Sy saten en reden al over handt,
En rolden, en tuymelden in het sant,
En dese twee kleyn jonckens,
| |
[pagina 68]
| |
Die deden sulcke sprongskens,
En al de kinders saghen hun aen,
Tot dat zy ten lesten zijn’t huys ghegaen.
7. De Moeder die maeckt opstaende voet,
Van suycker en melck een pappeken soet:
Daer saten de twee babbaertjens,
Daer aten die slabbaertjens,
En waren soo vrolijck en soo bly,
Geen Konincks banquet en hadder by.
8. Naer Tafel soo bedanckten zy onsen Heer,
En vielen beyde op hunne kniekens neer:
Maria sagh ’t met vreughden aen,
En heeft haer bey te rust doen gaen,
En songh hun stillekens in den slaep,
En naer het stalleken gingh het Schaep.
|
|