De pelgrimagie van het kindeken Jesus

XII. Capittel.
Jesus Predickt in de Synagoge, alwaer hy eenen beseten verlost; daer naer geneest hy Petrus Schoon Moeder van de kortse, ende veel andere siecken.

JESUS^[a] dorstigh zynde tot de saligheyt der zielen, is op eenen dag gegaen naer de Synagoge (welk was de plaetse daer de Joden vergaderden, om het Woord Godts te hooren ende te bidden, gelijck by ons de Kercken zyn) ende heeft voor het volck begonst te Predicken, op sulcke maniere dat een yder verbaest stondt, over sijne wyshyet, welsprekentheyt en kracht der woorden. Hier-en-tusschen is daer eenen beseten in de Synagoge gebrocht, welcken heeft begonst te roepen; wat wilt gy met ons doen Jesus van Nazareth? Laet ons met vreden. Gy sijt gekomen om ons te vernielen. Wy weten wel wie dat gy syt. Gy sijt den Heyligen Godts. Doen heeft Jesus den duyvel berispt, ende geseyt wort stom, en gaet uyt desen mensch. Den duyvel hem smytende ter aerden, is terstond uyt-gegaen. Ende sy sijn al verschrickt geworden, die dit sagen seggende onder malkander; wel wat is dit? Welcke nieuwe leeringe is dit? Want met macht ende kracht beveelt hy de duyvelen, ende sy sijn hem gehoorsaem; ende de maere hier van is terstont door geheel het Lant van Galilëen verbreyt geweest.

Aensiet ende aenhoort alle dese dinghen seer aendachtelijck, Godtminnende ziele, hebbende altydts de oogen op Jesus, ende sijne Actien, ende verblyt u over sijne authoriteyt ende glorie, die in dese wonderlijcke wercken blyckt, ende vermaert wort onder de menschen, tot bekeeringe

[a] Marc. 1. Luc. 4.

[p. 212]

van vele zielen, Verheugt u oock dat door Jesus de macht ende tyrannie des duyvels te niet gedaen wort. Ende hout voor seker dat soo lange ghy Jesus met een oprechte liefde sult aenhangen, en alle uwe genoeghte scheppen in sijne inwendige gemeynsaemheydt, dat den duyvel over u geen macht en sal hebben, niet meer als een vliege; want alle tentatien moeten vergaen gelyk roock, als een Ziele haer weet met een minnelijkheyt tot Jesum te keeren; want gelijck den H. Bernardus singht in sijnen Herten sangh:

Als Jesus aldus wort bemint,

De liefd' is niet te breken;

Sy en verflauwt, noch en verdwint,

Maer wort meer en meer ontsteken.

Jesus gaende met sijne Discipels uyt de Synagoge, is getrocken naer het huys van Petrus, wiens schoon-moeder lagh te bedde met de kortsen. Sy hebben voor haer gebeden ende Jesus haer nemende by der handt heeftse gesont doen opstaen; en sy heeft hun gedient. Zyt hier oock tegenwoordigh devote Ziele, ende siet (seght S. Bonaventura cap. 24. vit. Chri.) hoe minsamelijck den ootmoedigen Heere de handt neemt van dese siecke, ende hoe sy terstont op staet, ende hem dient met sijne Discipels. Maer waer van heeft sy hun gedient? daer van en staet niet geschreven. Peyst dan dat in dit arm huysken eenigen groven kost, ende die haest konde gekockt worden, voor desen lief hebber der armoede gestelt is. Aensiet den Heere Jesus, hoe hy in 't huys van sijne Discipel familierlijck handelende, helpt sommige dingen gereetmaken, en peyst van hem de ootmoedigste wercken, als sijn, de tafel te stellen, de schotels wasschen en diergelijcke saecken. Want dusdanige dingen heeft den Meester der ootmoedigheydt al

[p. 213]

gedaen, die gekomen was (soo hy selve seght) om te dienen, ende niet om gedient te worden. Aensiet hem oock hoe hy familierelyck ergens gaet sitten in het midden van de tafel, schouwende altydts de hooghste plaetsen: ende hoe hy eêt met goeden appetyt die grove spysen, ende verheught hem in de armoede welcke hy boven maten seer bemint. Tot hier S. Bonaventura

Den avont aengekomen zynde, is de geheele Stadt vergadert voor de deure, brengende tot Jesum een menighte van krancke ende besetene. Hy dan vooren gaende, heeft seer goedertierelijck op een yder de handt geleyt, ende hun genesen: van welcke veel duyvels uyt-gaende riepen: Gy syt den Sone Godts. Maer Jesus dede hun swygen. Vermaeckt u selven Godtminnende ziele, in te aenschouwen uwen lieffelycken Jesus in alle dese wonderlijcke wercken, ende in die eere, die hem wort bewesen. Aensiet hoe minnelijck hy hem toont aen de siecken, ende hoe vreesselyck hy is aen de duvyels, welcke hy verjaeght ende stom maeckt met een woort.