|
| |
Tsamen-sangh
Tusschē Hylas wey-man, en̄ Dorille wout Nymphe
Op de Wijse: Há! que le ciel est contraire à ma vie
VVEl, soete maeght, sal ick geen troost genieten?
Ick heb u schier alreets een jaer gevrijt,
En wieder jaeght, of wilt bestaet te schieten,
Is sonder vangh geprickelt van de spijt.
Ick gae by-naest geduyrigh op de jacht,
Maer als geen wilt my t'huys en wert gebracht,
My dunckt dat ick versmacht.
| |
| |
Zyt ghy soo staegh genegen om te jagen,
Soo isset goet dat ghy geduldigh zyt.
Vrient, ghy en hebt geen reden om te klagen,
Want een die jaeght en vanght niet alle tijt:
Al maeckt de jacht een wey-man dickwils heet,
Noch heeft hy veel van zyn gedurigh sweet
Maer die u lieft als met geheele sinnen,
En na u jaeght metal zyn gansche kracht,
Doet dien behulp en laet hem troost gewinnen,
En toont dat ghy een trouwen jager acht.
O soo ghy wist al wat een wey-man doet,
Hoe vroegh hy rijst en zyn beminde groet,
Ghy naemt een ander voet.
Heft niet soo hoogh den lof van uwe jagers,
Want na my dunckt en ister niet soo breet:
| |
| |
Men hout dat volck voor rechte vrouwe-plagers,
En voor een huys maer enckel herten-leet;
Oock voor den dagh soo loopt men naer het velt,
En al het huys dat wort in roer gestelt,
Dat meest de vrouwen quelt.
O Nymph, en laet u dat geen hinder schijnen,
Maer slaet het oogh op menigh edel beest,
Patrijs, faisant, met hasen en konijnen,
Die maken ons gelijck een stage feest.
Wat yemant oyt in velt of bossen schiet,
Wat voor een brack of voor de winden vliet
Wat mooghje doch in bosch of velden loopen,
Tot u de ziel en al het lijf beswijckt?
T'wilt datje vanght dat mochtje nutter koopen.
Waer heeft de jacht een wey-man oyt verrijckt?
T'wijl Esau gaet of in de bossen rijt,
| |
| |
En op de jacht verquist zyn nutten tijt,
Maer loop en jacht die oeffent ons de leden,
En doet meer nuts als eenigh heylsaem kruyt;
Het roert het bloet van boven tot beneden,
En drijft met kracht de quade dampen uyt.
Nu weetje dat een fris en wacker lijf
Is wonder nut voor't bou en huys-bedrijf,
En maeckt een vruchtbaer wijf.
Al wieder jaeght en kan hem niet bedwingen.
Als hy het wilt siet draven op het velt:
Hy breeckt syn jeught met loopen, rennen, springen,
Dat hem van sweet het gansche lichaem smelt;
Dan koomt hy t'huys vermoeyt en ongesint;
Het is hem dwars al wat een ander mint,
| |
| |
Ey touft doch wat en laet den wey-man rusten;
'Tis door den slaep dat alle leet verdwijnt:
Flucx met den dagh soo krijght hy nieuwe lusten,
Iuyst als de son die na den regen schijnt.
Daer is geen lust in al te stagen soet;
Weet dattet al syn beurten hebben moet
Noch doeje wat daer van de vrouwen klagen;
Ghy neemt een hont des avonts in het bedt,
Die leyt en woelt en schijnt oock dan te jagen,
En brenght zyn stanck en ongedierte met.
Dit vind' ick vreemt en dient te zyn geschout;
Want honts te zyn wanneer men is getrout
Eer dat mijn hert tot minnen was genegen.
Doen was mijn hont mijn alderliefste pant,
| |
| |
Doen heeft het beest in mijnen schoot gelegen,
Mits ick in't bed geen lieven lief en vant:
Maer soo my God eens gunt een echte wijf,
Dan sal mijn bed, huys, ziel, en gansche lijf
Haer zyn tot tijt-verdrijf.
Wout ghy alleen maer na de reden jagen,
En geensins doen gelijck de domme jeught,
Ick sou misschien u liefde konnen dragen,
'Ken wil geen man ontnemen zyne vreught.
Wel tot besluyt, ick weet u goeden raet,
Indien ghy jaeght soo doetet in de maet,
|
|
Auteursrechtvrij