XXXII. Uyt het leven te scheyden, als uyt een herberge.
Hebr. 4.11.
Laet ons dan naerstigh wesen, om in dese ruste te gaen.
Geen mensch en voelt'er grooten druck,
Geen mensch en noemt'et ongeluck,
Geen mensch beroert sijn innigh mergh,
Als hy verlaet een herrebergh:
Maer als hy uyt den huyse scheyt,
Soo geeft hy drinck-gelt aen de meyt,
En neemt voorts oorlof aen de waert,
En treet dan vaerdigh op sijn paert,
En even met een bly gepeys,
Soo tijt hy weder op de reys.
Is 't vreemt? hy siet, in sijn verstant,
Sijn lust, sijn wensch, sijn vaderlant,
Een soete vrou, een aerdigh kint,
Of wat sijn herte noch bemint,
En wat hem aen de sinnen kleeft,
En wat hy daer gelaten heeft.
Siet daer, mijn ziel, dat is de voet,
Waer na dat ghy u stellen moet,
Als u de doot bestoken sal,
En roepen uyt het aertsche dal.
Al wat men hier beneden siet,
En is voorwaer ons eygen niet;
Gesontheyt, rijckdom, eere, vreught,
En watje noch besitten meught,
Is maer gelijck een herrebergh,
Soo dat ick u te rechte vergh,
Als ghy daer eens van scheyden sult,
Het leet te dragen met gedult;
Ey, segh dan (sooje spreken kont)
Ey seght'et met een blijden mont
(Want treurigh zijn is onverstant):
Ick reyse na het vaderlant;
En daer en is geen beter reys,
Als na den Heer, en uytet vleys.
|
|
Auteursrechtvrij