Alle de werken. Deel 2

XXX. Des menschen leven vergeleken met een wevers spoele.

Job 7.6. Mijne dagen zijn lichter geweest dan een wevers spoele, ende zijn vergaen sonder verwachtinge.

Wie oyt met aendacht siet, hoe dat men plagh te weven,
Hoe dat het gladde spoel door 't webbe wort gedreven,

En hoe het noyt en rust, maer vaerdigh henen glijt,

Die siet na rechten eysch den loop van onsen tijt.

Doch hier is niet alleen de snelheyt aen te mercken,
Wilt nader op het stuck met stille sinnen wercken:

Siet, t'wijl het spoel verloopt, en gints en weder gaet,

Soo mist'et even staêgh een deel van sijnen draet;

Het wort ten lesten bloot, en is dan sonder garen,
Dies moet het uyt het werck, en in het duyster varen.

Een doos, of enge laê die is dan sijn verblijf,

Tot hem de meester geeft een nieu of ander lijf,

Dat is: met garen volt, en laet'et weder sweven,
En schenckt'et wederom een nieu en ander leven.

Siet daer uw eygen beelt van onsen swacken aert,

Van dat men eerst begint, tot dat men henen vaert.

Het jaer glijt vaerdigh wegh, en daelt in haesten neder,
Het doet een ronden loop, en komt geduerigh weder;

Het keert als in hem selfs, maer t'wijl het henen gaet,

Soo mindert even-staêgh ons teêre levens-draet;

En als na dit gewoel de klos is af-geloopen,
Dan is'er geenen tijt voor iemant uyt te koopen;

De mensch sijght in het graf, wie hy oock wesen magh,

En light daer sonder werck, tot aen den jonghsten dagh.