Op 't vleesch der tamme vier-voetige dieren.
Komt, leert hier, Hollandts volck, waerom dat aen de Joden
Het eten van het swijn door Moses is verboden,
En hoe het dient genut, en hoe, na rechten eysch,
Men eygent aen den mont het machtigh ossen-vleysch.
Leert wijders dat het kalf is dienstigh om te slachten,
En dat geen wijse kock het schaep en moet verachten,
Geen bockje van gelijck, terwijl het beesje suyght,
En na de geytemelck, en na den elder buyght;
Een hamel van een jaer wilt dien oock niet versmaden,
Hy kan met nutte spijs een holle maegh versaden;
Maer wat het lam belanght, het dient te sijn gespaert,
En tot een ander tijt en meerder nut bewaert.
Maer siet, 't onnoosel dier en kan het niet verwerven,
Het moet oock voor den mensch, gelijck sijn moeder, sterven;
O wreetheyt van het volck! wat gaet de menschen aen,
Een dier dat niemant let, een schaepje doot te slaen!
My dunckt het heeft bescheyt een swijn te laten dooden,
En op sijn vetten rugh een gragen mont te nooden:
Het is een gulsich beest, en dat niets goets en heeft.
Terwijlen dat het wroet, en hier op aerden leeft.
Maer 't is een seltsaem werck een lam of schaep te slachten,
Die geven ons de vrucht van hare ruyge vachten,
Die geven ons haer melck en daer uyt goede kaes,
En dat is aen den mensch een nut en voedtsaem aes.
Maer des al niet-te-min, schoon sy ons schattingh geven,
Sy mogen evenwel by ons niet blijven leven:
Ons buyck is soo een wolf, ons mont soo grooten vraet,
Dat hem geen sachten aert, geen dienst te doen en baet.
|
|
Auteursrechtvrij