Alle de werken. Deel 2

Op de nijt.

Ick kome tot den nijt, een van de slimste tochten,
Die oyt met boos vergif op onse sinnen wrochten;

Daer is niet één gebreck of 't heeft ten minsten wat,

Daer op het voor het volck een gront van onschult vat:

De lust, al isse vuyl, die kan haer rancken prijsen,
Om dat'er soet vermaeck is uyt gewoon te rijsen;

De gelt-sucht wort gegront, ten minsten na den schijn,

Om in den ouden dagh in geen gebreck te zijn.

[p. 516]

 

Maer voor de swarte nijt en is niet eene reden,

 

Waerom sy in de borst van yemant dient geleden:

 

Sy is haer eygen beul, en waer een ander lacht,

 

Daer siet men dat het spoock van enckel druk versmacht.

 

Wel aen dan, wie ghy zijt, om dese pest te mijden,

 

Weest treurigh daer men treurt, en blijde met den blijden;

 

Ghy mooght niet een gepeys besteden aen den nijt,

 

Soo ghy, in eenigh deel, òf mensch òf Christen zijt.