Derde nieuw-jaers gesangh.
Op de voys. O listigh hof, O winckel vol gebreken, &c.
Het voorigh jaer dat is al weder henen;
Het is gegaen, het is geheel verdwenen:
Hoe snel loopt oock de tijt!
Ons leven is gelijck een vluchtigh man,
Die nimmermeer in ruste wesen kan,
Maer staegh te poste rijt.
De mensch ontdeckt veel dingen op de wegen,
Hier is een slot, en daar een rots gelegen,
En elders vruchtbaer landt;
Hier groent een wout, en daer is 't enckel hey,
En ginder volght een wel-begraesde wey,
En stracks een dorre strandt.
| |
Maer als de mensch, met afgemende leden,
Komt tot een dorp des avonts ingereden,
Al wat hy sagh, een beeck, een wout, een boom,
Het schijnt hem al gelijck als enckel droom,
Maer heeft de man aen boomen ofte steenen,
Gequest sijn arm, of hooft, of swacke beenen,
Soo doet hy sijn beklagh;
Dat blijft hem by, dat voelt hy alderbest,
Dat is, eylaes! dat hem alleenlijck rest,
Van al het groot beslagh.
In 't jaer dat nu van ons is wegh-genomen,
Zijn mijnen geest veel saken voorgekomen,
In eenigh deel bevont mijn ziel vermaeck,
Maer ick verloor van stonden aen de smaeck,
Oock voor den naesten dagh.
Doch wat'er quam, het was terstont verloren,
Het beelt vergingh, oock eer het was geboren,
Soo ydel is al wat ons overkoomt,
Soo 't geen men soeckt, als dat men bijster schroomt;
Wat is ons herten wensch!
Maer is mijn hert met onbedachte schreden,
Of uyt'et spoor òf uyt den wegh gereden,
Ach! waer mijn geest niet wel en heeft gegaen,
Dat quelt mijn hert, en hanght my dapper aen;
Siet daer een droeve neep!
Wel aen, mijn ziel! het jaer dat gaet beginnen,
t'Sa, maeckt u op, als met vernieude sinnen,
Al het gewoel en poogen van den mensch,
En baert geen vreught of lust of herten wensch,
|
|
Auteursrechtvrij