XXX. Op 't uytroeyen van onkruyt.
Ick treek dit wiedt op heden uyt,
Vermits het al te weligh spruyt,
En dat het, door het gantsche bedt,
Den aenwas van het moes belet;
Ja, dat'et aen het eetbaer groen,
Geduerigh hinder plagh te doen.
Maer siet, dit onkruyt wech-geleyt,
Wort noch tot nutte mis bereyt,
Soo dat hier door 't onvruchtbaer zant,
Ten lesten wordt tot draeghbaer lant.
Ghy blijft ons Vader, lieve Godt,
Al over-treet men uw gebodt;
Het onkruyt, dat ick heb' gevoedt,
Heeft nut geweest aan mijn gemoedt,
Niet t'wijl het in mijn hofjen stont,
Maer doen men 't scheyden van den gront.
De sonde, die ick heb' begaen,
Heeft my by-wijlen goet gedaen,
Want doen het vleesch my had bevleckt,
Ben ick als van den doodt verweckt.
Siet, als ons Godt genadig is,
Soo wordt het onkruyt nutte mis,
Soo dat niet selden oock het quaet
Aen recht vermoeyde zielen baat.
Een mensch die eertijts gierigh was,
En maer en soeckt een rijcke kas;
En schoon hy waeckt, of dat hy sliep,
Niet als om gelt en rijckdom riep;
Verliet sijn huys, en wijf, en kindt,
En voer, oft voor oft tegen windt,
Na eenigh verr' en seltsaem lant,
Daer hy maer wilde menschen vant;
Ja, spande ziel en lichaem in,
En dat alleen maer om gewin.
Soo hy ten lesten wordt bekeert,
En beter na den geest geleert,
Soo peyst hy op sijn eersten staet,
En siet hoe nu sijn leven gaet.
Ja let, of hy te deser tijt,
Met soo een onvermoeyde vlijt,
Sijn plicht aen Godts-dienst kan begaen,
Als hy den rijckdom heeft gedaen;
En als hy dat soo niet en vint,
Soo is hy bijster ongesint,
En let dan, hoe hy sijn gemoet
Mach brengen op een beter voet.
Of neemt een dwasen jongelingh,
Die eertijts aen een vrijster hingh;
Oft om haer schoon, of fier gelaet,
Oft om haer sangh, of soete praet,
Oft om yet dat haer titsig stont,
Oft immers dat hy geestig vont,
Die als de reden hem geneest,
Bespot al dat hy is geweest.
Want siende wat hy heeft gedaen,
En wat hy dikmaels heeft bestaen:
Hoe dat hy (schoon al was'et laet)
Ging eensaem dwalen achter straet,
Oock als de lucht was bijster suur;
Ja klom wel op een steyle muur;
En dit in 't duyster sonder licht;
Alleen maer om een kleyn gesicht;
Alleen maer om een drooghen lach,
Die 't meysj' hem misschien geven mach;
Soo dient hem sijn voorleden tijt
Niet anders, als tot enckel spijt,
Dan is 't dat hy wel deerlijck schreyt,
En dus met heete tranen seyt:
| |
O ziel! bedenckt uw' dwasen tijt,
Gy hebt gesocht, gestreelt, gevrijt,
Een meysj', een wispeltuerigh dier,
O wat een yver, wat een vier!
Ja, wat een brant, en heeten dorst,
Was doen in uw' ontstelde borst?
Wat deed'je niet om harent wil?
U bleef geen lijf, of sinnen stil.
Sy was soo diep in uw' gemoet,
Het scheen, ghy sout uw leste bloet
Voor haer wel hebben uytgestort;
Ach hoe veel komje nu te kort!
Hoe flau en lau is uw' gebet,
Als ghy u voor den Heere set!
Hoe soel en koel is uw' gemoet,
Als ghy den Schepper hulde doet!
Het schijnt voorwaer maer enckel spot,
Als ghy genaeckt den grooten Godt.
Gewis ghy moet hier anders gaen,
Of 't is met u en my gedaen;
Want leght men hier geen beter gront,
Godt sal ons spouwen uyt den mont;
En sooje maer eens recht bedacht,
De diepe wijsheyt, groote macht,
En hellen glans, en hoogh beleyt,
En d'onbegrepen majesteyt,
Die in Godts heyligh wesen is.
Ghy soud't, o ziele, voor gewis
Ontfoncken door een soeten brant
In geest, in leden, en verstant,
Om Godt te dienen over-al
In druck, in luck, in ongeval.
Siet, die van Jacobs maeghschap sijn,
Gaen wel oock by den Philistijn,
Om daer te wetten haer geweer,
Een bijl, een mes, een stompe scheer;
Oock siet men, dat een heydens-wijf
Wel dienen kan tot huys-bedrijf,
Wanneer men haer de nagels kort,
En tot bequame plichten port;
Siet, hoe de sond' al isse quaet,
Oock aen vernieuwde sielen baet.
O Godt! van wien het nederdaelt,
Al wat een reynen geest bestraelt;
Ey neemt ons, neemt ons heden af,
Al wat'er smaeckt na aertschen draf,
Op dat oock sond' en haer fenijn,
Mach, U ter eeren, dienstigh sijn!
|
|
Auteursrechtvrij