Alle de werken. Deel 2
(1862)–Jacob Cats–
AuteursrechtvrijV. Op 't gesichte van een mol, die, uyt d'aerde ruypende, van een reyger, of diergelijcke vogel, wiert opgegrepen. Lest, doen ick in de groente sat,
Met veel gedachten opgevat,
Wert ick gewaer een swarte mol,
Gekropen uyt haer duyster hol.
Ick sagh, hoe daer een vogel quam,
Die in der haest den kruyper nam,
Die 't beest met open klauwen greep,
En dapper in de lenden neep;
En die het, met een snelle vlucht,
Gingh voeren in de blauwe lucht;
En, buyten twijfel, op het lest,
Sou brengen in sijn grage nest.
Wel, peysd' ick doe, wat sie ick hier?
Dat loos, dat slim, dat listigh dier,
Dat in het duyster kunstigh wroet,
En wonder in der aerden doet;
Dat soo veel kromme gangen weet,
En soo veel kleyne dieren eet;
Dat is gantsch blint, gelijck het blijckt,
Wanneer het na den Hemel kijckt:
't En kent niet eens sijn eygen noot,
't En let niet op sijn eygen doot;
't En weet niet hoe de saken staen,
Die hem tot aen het leven gaen.
| |
[pagina 480]
| |
Wie diep in aertsche dingen siet,
Weet van den Hemel dickmael niet,
Hy is daer in, als steke blint,
En onbewust, gelijck een kint;
Hy soeckt na lust, of eer, of goet,
Siet, daer in wortelt sijn gemoet.
Daer spreeckt hy van met vollen mont,
Daer spreeckt hy van uyt 's hertsen gront,
Daer gaet hy breet, en wonder vast,
Vermits het op sijn wefen past.
Ey lieve, wat is van de mensch!
Ach! schoon hem, na sijn eygen wensch,
Ten deele valt lust, eer, en goet,
't Is maer in d'aerde dat hy wroet.
't Is ja, dat hem ter hellen drijft,
Soo hy daer aen verslingert blijftGa naar voetnoot1).
O Godt! maeckt ons gedachten vry
Van soo een dulle raserny,
Van soo een onbedachten sin,
En stort'er uwen zegen in!
Laet onsen geest inwendigh sien,
Wat eens hier namaels sal geschiên.
Laet ons begrijpen, boven al,
Wat na dit leven wesen sal;
Indien niet na de volle daet,
Ten minsten na de rechte maet.
Wie maer een deel des Hemels siet,
En acht de gansche werelt niet.
|
|