Alle de werken. Deel 1

[p. 120]

Inleydinghe tot de t' samen-spraeck tusschen Anna ende Phyllis,
roerende den maeghden-plicht, oft ampt der jonck-vrouwen.

Terwijl dat Phyllis, groen van jeught,
Int minnen stelt haer meeste vreught;
Doch, vol van onbedachte waen,
Mist nu en dan de rechte baen;
Koomt Anna, rijper van verstant,
Haer saken nemen by der hant:
En, overmits sy al voor dien
Het doen van Phyllis had door-sien,
Neemt, op een tijt, haer slagh eens waer,
En gaet vertoonen het gevaer,
Waer in een maeght wel licht vervalt,
Die veel met jong-mans jockt en malt.
Hier tegens bint dan Phyllis in,
Dan weder Anna seyt haer sin.

Ick, by geval niet verr' van daer,

Aenhoord' al wat dit soete paer
By beurt' hier op te voorschijn bracht;
Dies nam ick voor in mijn ghedacht,
Door Sinne-beelden en ghedicht,
Te wijsen aen der Maegden plicht.

Ghy, die dit lesen wilt met vrucht,

Beelt u geen dingen in ter vlucht:
Al spreeckt oock Phyllis met bescheyt,
Het is u best dat Anna seyt.

Ten heeft gheen aert
voor 't is ghepaert.

phyllis.

Ick sagh dees daghen op een deck,
Twee duyfkens spelen beck aen beck;
Hier door ontstont in mijnen sin
Een soet bedencken op de min:
Siet (dacht ick), hoe Gods wonder macht
Elck dierken paert in sijn geslacht;
Elck voelt en voet sijn eygen vier,
Elck vrijt en trout op sijn manier;
Geen isser dat geen lief en heeft:
't Lieft al, oock selfs dat niet en leeft,

Den Dadel-boom vertreurt haer jeught,

Men sieter aen noch vrucht, noch vreught,
Tot sy ten lesten by haer vint
Haer weder-paer, dat sy bemint;
Dan grijpt den boom eerst als een moet,
En geeft haer vrucht in overvloet.

Dringt liefde door het quastich hout,

Is 't slijm der visschen niet te kout,
Zijn wilde vogels niet te snel,
Zijn wreede dieren niet te fel,
Om elck te paren naer hun aert;
Wat doet den mensch dan onghepaert?
Voelt leeu en beer dees soete pijn,
Wat sal 't van teere maeghden zijn?

lucret.

Omne adeò genus in terris, hominumque, ferarumque,
Et genus aequorum, pecudes, pietaeque volucres,
In sur as iguemque ruunt.

montagn. lib. 3. de Essais. cap. 5.

Tout le mouement du monde se resout et rend a cest aceouplage; c'est une matiere insuse par tout, c'est un centre, ou toutes choses regardent.