Cupido wegh-geloopen, ende verloren.
(Meest uyt Moschi Griecksche gedichten).
De soon van Venus, 't slim gedrocht,
Wat laest-mael op de loop gerocht;
Hy was gegaen, men wist niet waer,
Sijn Moeder was in groot gevaer:
Maer offe droeve was, off gram,
Den Lecker niet weêrom en quam.
Dies dede sy den kleynen guyt,
Door 't heele lant dus roepen uyt:
Indiender yemant is, goe liên,
Die Venus soon hier heeft gesien,
Den vinder sal stracx zijn geloont:
Soo haest als hy hem heeft getoont,
Een kus sal hy ontstaen terstont
Van Venus lieffelijcken mont:
Maer die hem siet en met-een vat,
Dies loon sal meerder zijn dan dat.
Doch, op dat ghy hem kennen sout,
Dit is zijn wesen, dat onthout:
Hy is een kleyn, maer weligh, dier;
Sijn verwe treckt soo wat op 't vier,
Sijn ooghen glimmen, als een keers,
Daer mede lonckt hy over dweers:
Van buyten bly, binn' ist verdriet,
Hy spreeckt wel schoon, maer meentet niet;
Is sacht van huyt, van harten fel,
Al lacht hy soet, 't wert katte-spel.
Sijn geest is vol bedroghs geplant,
Van lieghen heeft hy goet verstant,
Hy jockt wel soet'lijck, soo het schijnt,
Maer al op 't lest met druck verdwijnt.
Al koomt hy tot u naeckt en bloot,
Hy draeght vergift in sijnen schoot;
Al schijnt sijn schicht te zijn vergult,
Sy snijt als stael; sijn haer dat krult,
En elck die dit gespuys aenveert,
Die krijght oock krullen in zijn steert.
Het draeght twee vleugels als een swaen,
En nimmermeer kan 't stille staen,
Het flickert hier, en dan weer daer,
En koppelt menigh drolligh paer.
Een koker vol van pijlen hanght
Op sijnen rug', daer uyt hy langht
Veel schichten van verscheyden kracht,
Daer mede maeckt hy sich geacht:
Een yder schier hy steeckt of schiet,
Ja spaert sijn eygen moeder niet,
En maecktet dickwils wel soo bont,
Dat hy sijn eygen hart door-wont.
Vint ghy dan ergens sulcken slagh,
Soo brenght hem haestigh voor den dagh:
Wil hy niet gaen, soo slaet er op,
Al isset kleyn, 't is hart van kop,
En schoon het schreyt, sulcx niet en acht;
Voor al siet toe wanneer hy lacht;
En als hy u een kusjen biet,
Dan wacht u meest, en van hem vliet,
Sijn mont daer hy meê kussen sou,
Is vol vergifts, en vol berou.
Soo hy u noemt sijn neef of nicht,
En seyt: ick schenck u dese schicht,
Ick sie toch wel, ghy zijt mijn vrient,
Ghy hebt dit, en noch meer, verdient; -
Van hem yetwes te nemen schroomt,
't Is al bedrogh dat van hem koomt;
Sijn gaven zijn geen vrientschaps pant,
Maer om te branden hart en hant.
|
|
Auteursrechtvrij