Zedighe sinne-belden ghetrocken uyt den on-gheschreven boeck van den aerdt der schepselen

[p. 154]

52. Sinne-beldt.

In zee sijn rust-plaets niemandt houdt,
Noch wijsen op de wereldt bout.

HEt vlottigh nat der zee bequaem om op te vaeren
Vyt dwangh van onsen noodt, die schrick'lijck is door baren

Die zy ten hemel steyght, en af-smackt soo van stont,

Dat oock een schip daer op af-valt tot den grondt,

En soo van uyt den grondt moet daer'lijck weer op-vliegen,
En blijft soo dagh en nacht in d'on-rust schroom'lijck wiegen,

Tot dat zy onder-landt den ancker smacken uyt,

Om het gevaer t'ontgaen van lijf en goedt en schuyt:

Niet dat zy ancker-vast, gerust daer willen woonen,
Dat is hun meyningh niet; maer wachten op' verschoonen

Van 't on-weer en 't tempeest: op dat zy naer de handt,

Met voor-deel vanden windt bekomen haef en landt

[p. 155]

 

VVie siet niet, dat dit Beldt ons zédigh wilt bethoonen,

 

Dat niemandt veyliger inde werelt woonen,

 

Als in een woeste zee, die in hoe-daenigheydt,

 

Malkand'ren zyn gelijck, 't meest in gevaer'lijckheyt:

 

Soo dat een wys man noyt op 'swereldts standt sal bouwen

 

Noch op de wanckelheydt sal vande zee betrouwen.

 

Een mensch, die naer de ziel veredelt is van aerdt,

 

Is veel meer, als de aerd' sijns lichaems voedster, waerdt

 

Daer hy die met den voet alleen'lijck moet betreden;

 

Dat hy daer aen sijn hert sou hechten, waer dat reden?

 

Die 't voedtsel vande aerde naer't lichaem hebben moet,

 

Maer naer de ziel wordt hy met d'engelen gevoedt.

Breeder uyt-legginghe.

MEt rede wordt de Wereldt aen de zee vergheléken om de menighvuldige over-een-komingen aen malkanderen, gelijck ick elders bethoont hebbe: ende gelijck de zee geen verblijf plaets en is om al-daer te woonen, soo en moetmen oock geen verblijf-plaets bouwen, willen wy wijs zijn, op de on-gestaedige wereldt, naer het vermaen des Apostels: ^(a) Wy en hebben hier geen verblijvende stadt, maer wy versoecke eenen toe-komende. Waer 't dat den mensch hier op de werelt gestelt waer om met de beesten te verblijven hy soude de aerde tot het eynde van allen sijn begéren verkósen hebben, maer om dat hy edelder is als de beesten; soo voert hy het aen-sicht verhéven, ende niet gelijck de beesten gedruckt naer de aerde, uyt de natuer geleert, waer henen hy met sijn begeerte moet trachten, te wéten, gelijck den Apostel seght: ^(b) Quarite &c. Soeckt

(a) Hebr. 13.

(b) Matth. 6.

[p. 156]

voor al het rijck van Godt, dat niet anders en is als Godt selver, die alleen de rust-plaets is van ons hert, want eerder en konnen wy niet rusten, maer worden door de on-gestaedigheydt des wereldts geslaegen t'allen kanten als tusschen de baeren vande wilde zee, al-waer wy mogen een wat ancker-vast-lighen om het gevaer te ont-gaen; tot dat wy de gewenschte haeve van 't hemels Vaeder-landt mogen bekomen, daer Godt rust en wy in hem verhôpen te rusten. Soo gy dan voor al-het rijcke Godts soeckt, soo moet gy al dat daerbuyten is verachten: de aerde, om dat zy onder u is, gy moetse vertreden ende uwen Af-godt daer niet van maecken want het waer eene saecke on-weerdigh, dat het weerdighste dier, dat recht is ende naer den hemel geschaepen, sich soude krommen tot de aerde. Wy zijn inde wereldt gekomen, niet om vande wereldt te zijn, maer om daer boven te zijn ende alsoo eens inden hemel te zijn: versmaedt dan de wereldt, betracht den hemel op dat ghy eens, daer ghy soo naer wenscht, moght ont-fanghen worden; en druck dit altijdt in u verstandt te her-dencken tot wat eynde gy hier zijt? te vergheefs leefde ick hier, sorghde ende slaefde ick hier, alles waer my te vergeefs, ick doolde den heelen hemel vanden hemel; waer dat ick hier jet meer wilde betrachten als het géne dat het alder-wenschelijckste ende gherustelijckste is in het rijck des hemels, dat Godt selver is. Verr' moet hier in het ghemeyn spreeck-woordt vande waerheydt dólen 't welck seght: Qua supra nos, nihil ad nos: Dat boven ons is, en raeckt ons niet. Ia seker niet en isser meer ons raeckende, als dat boven ons is, al is't dat den wegh, om daer toe te komen, wat smal is: want men moet ghewelt doen om door de enghen wegh den hemel in te gaen.