Weet ik veel

[p. 137]

Bink

Terwijl de band een cha cha cha inzette, plaatste de ober de in de koeler leunende fles op het tafeltje met de plechtige ernst die men aan een bestelling van vijftig gulden verschuldigd is. Het meisje, dat haar Bardot-kapsel torste als een koolzwarte elefantiasis van de achterschedel, wierp er een koud, triomfantelijk blikje op en de man, zeer dik en zeer beschonken, trachtte er baronnerig naar te kijken met oogjes die zo klein en vet waren, dat moeder ze met een natte punt van de handdoek zou schoonboenen. Omstandig van mimiek, als een opererende chirurg, begon de ober aan het ontkurkingsritueel. De man hief een mollig handje en zei: ‘Laassien.’

‘Meneer zegt?’

‘Dat-ie hem zien wil,’ tolkte het meisje.

De ober hief de fles uit het rinkelend ijs, teder als een moeder die haar baby toont. Lodderig keek de man naar het etiket.

‘Da's o.k.,’ zei hij.

De ober maakte een kleine sierbuiging, of hij een persoonlijk compliment incasseerde. Bedreven manoeuvrerend met de doek, begon hij het goudpapier los te maken en tastte naar de ijzerdraadjes die de kurk vasthielden, voorzichtig, of hij tere, inwendige organen beroerde. Zijn glad gezicht toonde de uitdrukking van iemand die verzonken is in werk dat er op aankomt. Intussen dacht hij: ‘De gek. Laat 'm een schertsetiket zien en hij vindt het nog o.k. óók. Meneer de wijnkenner. Gaat straks precieus zitten nippen aan mousserende vuiligheid, die de kruidenier nog niet voor een knaak zou durven verkopen...’

Hij had de ijzerdraadjes al lang los. Nu kwam de truc met de kurk. Echte champagne knalt maar bij deze goedkope smeerboel lukte dat niet en moest het personeel het feestelijk moment mimisch nabootsen. Haastig nam hij de fles uit het ijs, keek paniekerig, draaide zich half om en trok de kurk er gewoon af, maar zo, dat die twee aan het tafeltje zijn rug even zagen schokken. Hij had een collega die dan ook nog met de tong klakte, maar dat ging

[p. 138]

hem te ver. Gejaagd schonk hij een bodempje in een glas, draaide zich weer naar de bink en begon aan het vóórproefnummer. Ze keken allebei naar hem, het meisje pinnig, de man licht hoofdwiebelend en met de ogen knipperend, in een hardnekkig pogen twee vage beelden tot één te versmelten. Nu had de ober het bocht op zijn tong, liet het even door de mondholte waren en slikte het toen met ostentatief bewegende adamsappel door. Hij keek zeer introvert, zoals men luistert naar de eigen ziel. Even trok hij vragend de wenkbrauwen op, één vreselijk moment blijkbaar in gruwelijke twijfel. Was er iets niet in orde met de champagne? Hij nam nog een slokje en maakte toen een einde aan de spanning, door zijn gelaat met blijde verrukking te overspoelen. Voorzichtig schonk hij nu de man een beetje in.

Die tastte eerst naast het glas, kreeg het toen te pakken en klokte de inhoud naar binnen. In een maag vol bier, whisky en jenever kon dit blinde paard geen schade doen.

‘Da's o.k.,’ zei hij, ‘lekker wijntje.’

De fles was nu definitief geplaatst en die griet zou wel zorgen dat hij gauw leeg kwam. Geruisloos trok de ober zich terug naar een strategische plaats, waar hij de kleinste wenk kon waarnemen. Hij overzag zijn werkruimte, zoals een verpleger een zaal met geestelijk gestoorden. De patiënten moesten behoorlijk geholpen worden, daar hadden ze recht op. Maar hoe goed was het, gezond te zijn. Met ogen zonder uitdrukking keek hij naar het meisje, dat alweer inschonk! Hij dacht aan zijn eigen kinderen. Ina zat in de vijfde van het gymnasium, Elly studeerde al twee jaar voor sociaal werkster en Joop, zijn oudste, was nu accountant in Tilburg. Hij mocht niet klagen. Die kinderen waren...

‘Ober!’

Schelle stem had die griet. Dat zat hier elke avond. Kwam nog uit een behoorlijk gezin óók. Als hij Elly of Ina ooit in een tent als deze zou zien, brak hij ze eigenhandig beide benen.

‘Mevrouw wenst?’

‘Nog zo'n flesje wil meneer. En een sigaar.’

‘Ja,’ zei de man, om ook iets bij te dragen. ‘Een goeie sigaar. Prijs kan me niet schelen.’

[p. 139]

De ober boog en ging naar het buffet. Kaffer. Wiens geld zou hij eigenlijk opmaken? Van de belasting? Van de zaak? Van het bedrag dat hem hier in een paar uur was afgetapt, had hij een week met vakantie gekund. Hij dacht aan zijn eigen vakantie die naderde. Ze gingen met Joop in de wagen naar het zuiden. Ina ging mee. Elly niet. Die ondernam iets met een vriendin op de scooter. Hij vond dat vervelend eigenlijk. Maar wat kon je eraan doen?

Hij stond voor het buffet en wees dat er een fles moest komen.

‘En een sigaar.’

‘Wat voor een?’ vroeg de buffetchef.

‘Geef maar wat,’ zei hij, ‘als 't maar brandt.’