Een stoet van dwergen

[p. 84]

Mademoiselle

Toen de caféklok half negen sloeg ledigde de leraar zijn bierglas in een teug en stond op.

‘Ga je nou opeens weg?’ vroeg zijn vriend de piloot verbaasd.

‘Ja, er is bal bij ons op school en daar moet ik me even vertonen,’ antwoordde de andere. ‘Een uurtje maar. Daarna ben ik weer beschikbaar voor bier of erger.’

De piloot vond het een lelijk wak in zijn vrije avond en keek verongelijkt in zijn glas, want hij was een beetje een verwende Wim, gauw kwaad als het eens tegenliep.

‘Kan ik niet mee?’ vroeg hij.

De leraar aarzelde.

‘Als je je moppen voor je kunt houden en ook verder heel anders doet dan je eigenlijk bent zouden ze je wel een uurtje door de vingers zien,’ besliste hij.

Met tegenzin gingen de mannen naar het bal - de leraar omdat hij wist welke eierdans hem wachtte, de piloot omdat hij een hekel had aan kinderen. Want kleine jongetjes wilden uitsluitend dingen weten die ze toch nog niet begrijpen konden en kleine meisjes giechelden hem altijd uit zijn stoere doen en waren als hij eens met ze praten moest, net toiletzeep die je met een natte hand tracht te grijpen.

‘We glippen zo gauw mogelijk weer weg,’ zei de leraar, onbewust voortbouwend op die gedachte.

In de gymnastiekzaal maakte de pick-up korte metten met het menselijk gevoel. Boogie woogie! Een kluwen jongens en meisjes behoorde het woeste ritme van de negermuziek inniger toe dan de piloot op zijn toch wel verre reizen ooit in havenkroegen had waargenomen. Terwijl zijn vriend in deze roterende menigte opging, vroeg hij een lange, roodharige bakvis, die net door een wat onbehouwen jongmens

[p. 85]

werd vrijgegeven. Ze haakte dadelijk in. Het was geen gewoon giechelkind, om zo te zien. Een hele vrouw eigenlijk al, vond hij.

‘Is u ook een leraar?’ vroeg ze kittig.

‘Nee,’ antwoordde hij achteloos, ‘ik ben piloot.’

Het maakte meer indruk dan ‘nee, ik ben bij de spoorwegen’. Een half uur later zat hij met haar op de trap en was al aan: ‘...enfin, ik zet die kist in de woestijn neer, ik stap uit en daar komt een bruine snuiter in zo'n witte soepjurk op me af...’ Vroeger waren het de zeekapiteins die op bals de jonge meisjes de adem afsneden met hun wakker: ‘En ik riep: alle hens aan dek!’ en alleen in het oude mopje vroeg ze: ‘En, kwamen ze?’

De leraar stapte met een klein, zwart wichtje aan de arm op hen af.

‘Zeg Nelly, je broertje is aan de telefoon,’ zei hij tegen de rode op een toon die zijn vriend niet van hem kende.

Toen ze van hem wegwipte in haar lichtblauwe mademoiselle-jurk voegde hij er zachtjes aan toe: ‘Nog een kwartiertje hoor, dan knijpen we uit.’

‘Nou kerel...’ antwoordde de piloot, ‘ik denk niet dat ik nog met je meeloop. Ik ga maar gewoon naar huis straks...’

Bevreemd schouderophalend begaf de leraar zich met het kleine zwartje op de dansvloer. Het was net of hij een schortje voor had.

Maar de piloot had zijn plan gemaakt: hij zou die Nelly straks thuisbrengen. Sweet seventeen of sixteen... hij wist het niet, maar hij was in elk geval hogelijk bekoord. Toen ze terugruiste van haar telefoontje hervatte hij: ‘Nou, overmorgen is het weer Barcelona geblazen. Een vervelend tripje. Routinewerk, he...’

En vreemd geluid deed hem opzij kijken. Ze huilde!

‘Wat is er?’ vroeg hij verbaasd. ‘Heb ik iets doms gezegd?’

[p. 86]

‘Ik wil naar huis,’ snikte ze. ‘Akkie is dood.’

‘Ach...’ zei hij meewarig, ‘iemand die je kende?’

‘'t Is de poe-oes...’ jammerde ze. ‘Hij is overreden!’

Grote tranen drupten van haar wangen in haar gedecolleteerde hals.

‘O, dan koop je een andere poes,’ besliste hij praktisch.

‘Maar een andere is niet zo lief,’ huilde ze.

‘Ben je mal... alle poesen zijn eender,’ zei hij.

Door haar tranen heen keek ze hem woedend aan.

‘Rotterd!’ riep ze.

Hij zag de leraar met zijn jas aan langskomen en hoorde hem zeggen. ‘Ik ga hoor...’

De piloot stond op.

‘Zeg,’ riep hij, ‘wacht even - ik loop toch maar met je mee.’