Een stoet van dwergen

Proefdier

Mijn baas wil, dat ik medisch gekeurd word, omdat hij een wrak niets in het vooruitzicht stellen kan. Maar, als ik bij die dokter binnenkom, blijkt, dat méér mensen op het idee kwamen, deze middag te gaan. Een vervelend volle wachtkamer, het is beroerd, maar er valt niets aan te doen. Zitten en geduld oefenen is het enige. Ik kijk naar de anderen en denk: jullie zijn ziek en ik niet. Of toch? Van je gezondheid ben je nooit zeker. Misschien vindt die dokter straks de een of andere verborgen kwaal en doet mij in het gasthuis opnemen. ‘Operatie dringend noodzakelijk.’ Snijden ze in me en ik sterf. ‘Jong journalist overleden.’ Sneu eigenlijk, mevrouw, het was nog zo'n jeugdig persoon. Maar tja, Hein vraagt niet naar leeftijd. Die maait.

Zo gaan mijn gedachten en erg opwekkend zijn ze niet. Eigenlijk kan ik beter naar de patiënten kijken en mijn afsterven uitstellen.

Een dame, een meneer, twee dames, een jongetje. Er zit ook een verpleegster, achter een tafeltje. Die hoort bij de zaak. Ze administreert iets en roept: ‘De volgende alstu-

[p. 14]

blieft,’ als het belletje gaat. Een stom baantje, maar een aardig meisje. Ik kijk naar haar. Blond, slank, jong. Ze schrijft op een kaart, die in een bak thuishoort. Nu slaat ze haar ogen even op. ‘Dag juffrouw.’ Ik grijns als een huzaar op vrijersvoeten. Ze kijkt me aan met zo iets van mot-je-wat-dan-zeg-je-'t-maar in haar blik. Nou niet mijn ogen neerslaan, want wie dat het eerste doet, heeft het verloren. Da's een oud beginsel. Ze staart minachtend, maar ik geef geen kamp en win, want haar ogen glijden van mij af en turen weer op de kaart.

Patiënten komen en gaan. De klok tikt slaapverwekkend.

‘De volgende alstublieft,’ zegt de verpleegster. Dat ben ik. Mijn kaart heeft ze al voor zich. Ze krast er wat op en stopt het ding in de bak. Weer zo'n blik van gewapend beton, maar ik lach opgewekt en zeg: ‘Dank u,’ met zo'n kleverige handelsreizigersvlotheid. Neen, ze krijgt me niet aan het stamelen met haar ijzigheid.

Die dokter is een ietwat daze man. Zo-een, die enkel nadenkt over nieren en levers.

‘Doe de kleren maar uit,’ zegt hij. ‘Geen krankzinnigheid in de familie? Neen? Mooi zo.’

Allicht: mooi zo. Ik doe alles uit en sta bloot en rillerig voor hem. Hij tast, klopt en luistert. ‘Geen last van toevallen?’ Frisse vragen stellen zulke dokters toch.

‘Wel verdorie,’ zegt hij plotseling. ‘Weet u, dat uw linker schouderblad helemaal scheef zit?’

't Is me nooit opgevallen. Alleen slangemensen kennen hun keerzijde grondig. Aarzelend vraag ik: ‘Is het iets ergs?’

‘Niet erg, maar merkwaardig,’ antwoordt hij. ‘Verdraaid curieus zeg. In deze vorm komt 't bijna nooit voor. 't Lijkt wel...’ Hij begint te mompelen en klopt er tegen. Nou niet: ‘binnen’ zeggen, dat is flauw. Wat pruttelt hij toch. Moet het er af?

‘Wacht eens even,’ zegt hij en loopt de deur uit. Als hij

[p. 15]

met een zaag terugkomt, heb ik zó mijn broek weer aan. Daar is hij al pratend. Tegen wie eigenlijk?

Ik draai me om en zie het meteen: hij heeft die juffrouw meegebracht. Als Adam voel ik me, na het eten van dat fruit.

‘Helemaal scheef,’ kraait de dokter. ‘Uiterst merkwaardig. Zal u interesseren voor uw proefschrift.’

Nou staan ze alle twee achter me. Hij wijst met een koude vinger.

‘Ziet u wel?’ zegt-ie.

Ze klopt ook eens en gooit er wat Latijnse termen uit. Ik sta bloot en rechtop, maar heb niets meer van de meneer, die zoëven in de wachtkamer met blikken wierp. De situatie heeft me gereduceerd tot een soort marmot, met een vergroeid rechterpootje. ‘Aardig voor uw proefschrift.’

‘U kunt u wel weer aankleden,’ zegt de dokter.

Ik hoor een deur slaan, ze is buiten. Terug naar haar bureautje, met al die kaarten. Ik moet er langs bij het weggaan.

Nu lacht zij.

‘Dag meneer,’ zegt ze.

Soms is het leven uiterst gecompliceerd.