Speciaal voor u. 1980

[p. 49]

Maar...

Aan het eind van de straat stond, op de brede stoep, een houten kraampje met lectuur. Een meisje dat daar iets mee te maken had, hield mij staande en zei: ‘Meneer, mag ik u eens iets vragen?’

Ze sprak Nederlands met de r van een Amerikaanse. Daar ik toch niets omhanden had, antwoordde ik: ‘Natuurlijk.’

‘De Mormonen - hebt u daar wel eens van gehoord?’ vroeg ze.

Al wat ik op het moment van de Mormonen had gehoord, was dat ze er vele vrouwen op na mochten houden. Maar het leek me te platvloers dit tegen haar te zeggen, want ze had een erg kwetsbaar gezichtje, wel mooi, maar vol puistjes en zonder make-up. Ik besloot dat ik niet graag haar vader zou willen zijn. De rol van slachtoffer was haar op het dunne lijfje geschreven.

‘Nee, de Mormonen - daar heb ik nooit van gehoord,’ jokte ik.

Het verbaasde haar niet. Ze zei: ‘Wel, Jezus Christus heeft ook Amerika bezocht. Hij is daar maar enkele dagen gebleven.’

Ik voelde de neiging te vragen: ‘Beviel het hem er niet?’

Maar ik hield ook dat binnen. Men moet eerbied hebben voor mensen die in deze koude wereld een overtuiging uitdragen. Terwijl ze

[p. 50]

verder praatte over de profeet Josph Smith en de heilige stad Machu Picchu, de parel van de Andes, dwaalden mijn gedachten af. Naar heel vroeger. Ik was zestien of zeventien, en ik had een relatie met een Treesje genaamd meisje dat er net zo uitzag als zij. Het duurde maar kort, want ze wilde dat ik mee naar haar huis ging, om haar vader en moeder te leren kennen. Waarschijnlijk kwam ze uit een goed gezin. Maar ik wilde die mensen voor geen goud zien. Daar liep het op stuk. En op haar liefdesuitingen. Ze kuste als een miereneter. Deze vergelijking is vleugellam, want ik ben nog nooit door een miereneter gekust. Maar toch.

Het meisje zei: ‘Zo hebben wij, aardse schepselen, ook wel eens een moment van voorzienigheid, nietwaar?’

‘Inderdaad,’ antwoordde ik, voornamelijk uit beleefdheid, want het leven overvalt me voortdurend met volstrekt onvoorziene situaties. Toen ze echter een blauw, bijbeldik werkje uit haar schoudertas haalde, dat Het boek van Mormon heette, en erin begon te bladeren om mij een bepaalde passage voor te dragen, viel mij opeens in dat ik laatst wel degelijk een moment van voorzienigheid had.

Ik zat aan het begin van de avond helemaal alleen in de huiskamer en zette de televisie aan. De IKON kondigde, voor het jonge volkje, een film aan over de jeugd in Cuba. Je zag schoolkinderen in uniform op keurige rijen stram staan, terwijl twee van hen - bevoor-

[p. 51]

rechten, vrees ik - met door eerbied vertraagde pas de Heilige Vlag naar de Heilige Vlaggestok brachten. De stem van de omroepster zei: ‘Nu zullen jullie misschien zeggen: wat 'n rare school, 't lijkt wel een leger...’

Inderdaad was dat precies wat ik zeggen wou. Terwijl het enge voortschrijden met die vlag verder ging, zei ik hardop en ironisch in de kamer: ‘Maar...’

Het was een moment van voorzienigheid, want nog geen seconde daarna zei ook de omroepster: ‘Maar... waar vind je een school waar je zelf je uniform mag helpen uitkiezen?’

Ik deed de televisie weer uit en dacht: ‘Wat zou het mooi zijn als het secretariaat des hemels eens één minuutje vrijmaakte om gods grondpersoneel bij de IKON het uitspreken van zulke smoezelige zinnetjes tegen kinderen te ontraden. Maar nee. Het secretariaat wordt te zeer opgeëist door zijn - merkbare - bemoeienissen met de EO.’

‘Maar...’ zei het meisje op straat.

En toen ik haar verrast aankeek, vervolgde ze: ‘U moet natuurlijk het boek helemaal lezen. Het kost slechts tweeguldenvijftig.’

Ik kocht het. Toen ze echter vroeg om mijn naam en adres ‘omdat de broeders en zusters graag eens over de inhoud met u willen komen praten,’ wandelde ik zwijgend verder. Zulke broeders en zusters bellen altijd bij je aan op zondagmorgen om negen uur, als je nog ligt te pitten. Daarom bleef ik liever anoniem. Laf

[p. 52]

hoor. Mijn idealisme is erg verschrompeld.

Al wat er van over bleef is: ‘Maar...’