Speciaal voor u. 1980

[p. 2]

[p. 5]

Moeilijk

Ofschoon slagers hun eigen worsten niet eten, ben ik wel degelijk geabonneerd op het dagblad waarin ik mijn rubriek schrijf. Maar laatst heb ik er, uit honger naar weten, nog een krant bij genomen. Geen ochtendblad. Dat heb ik, jaren geleden, opgezegd omdat het mijn leven bedierf. Natuurlijk moet ik 's werelds leed dapper onder ogen zien, maar alsjeblieft niet in bed, als ik nauwelijks ontwaakt ben en nog zeer breekbaar. Ik heb het recht de misere een paar uur uit te stellen, tot na het bad, het ontbijt en de eerste wandeling. Dan ben ik voldoende gehard om te zeggen: ‘Kom nou maar op.’ In de loop van de dag groei ik zo harmonisch toe naar het avondblad, dat ik er best twee verstouwen kan. Daarom vulde ik, op een namiddag, de ‘Ja ik wil’-bon in en wierp deze op de post.

Omgaand kreeg ik een hartelijke welkomcirculaire. Maar geen krant. Want zelfs de meest perfect georganiseerde bedrijven staan machteloos tegenover de kleine mens aan de basis die heel het raderwerk stilzet als zijn machtige arm niet wil. De arm in kwestie wilde de krant waarop ik mij zojuist had geabonneerd niet in de bus doen - weken lang. We telefoneerden vaak en gezellig met de meneer die erover ging maar het ook niet helpen kon, want meneren die er over gaan, kunnen het

[p. 6]

steeds minder helpen. Toen we het al bijna opgegeven hadden waren we er, om zes uur met de boodschappen thuiskomend, getuigen van dat de bezorger wel degelijk een exemplaar van het door ons begeerde avondblad in de brievenbus deed. Bezorger was, in zijn verband, misschien een wat te pompeus woord. Hoger dan mijn zwevende rib reikte hij niet. Op tien schatte ik hem, maar hij kon ook wel twaalf zijn en klein voor zijn leeftijd. Hij had zwarte haren en zwarte ogen, een wat beige teint en iets aandoenlijks.

‘Zo m'n jongen,’ zei ik, ‘ben jij de bezorger?’

‘Ja mieneer,’ antwoordde hij.

Het was bijna goed.

‘En hoe heet je?’ vroeg ik.

‘Ibrahim, mieneer.’

Dat plaatste hem in Marokko als land van herkomst, want Ibrahim en Mohammed zijn daar net zulke veel voorkomende namen als Jan en Piet bij ons.

‘Breng je 'm nou elke dag?’ vroeg ik.

‘Ja mieneer,’ zei hij. Om het te vieren gaf ik hem een gulden. Dat maakte hem zó blij dat hij zowat begon te glinsteren.

In de lift naar boven zei mijn vrouw: ‘Ach gut, dat kind.’

‘Hij lijkt me zeer toegewijd,’ zei ik.

En dat was hij ook. Sinds die eerste keer belt hij elke dag aan en roept door het huistelefoontje: ‘Ibrahim, mieneer. Met de krant. Zal ik 'm even bovenbrengen?’

[p. 7]

Als hij mij treft antwoord ik ‘ja’, druk open en geef hem, na de overhandiging weer een gulden.

‘Dat moet je niet telkens doen,’ zegt mijn vrouw. Maar Ibrahim is net zo oud en van dezelfde afmeting als mijn kleinzoon IJssie. Als ik hem zo dapper bezig zie, denk ik: ‘Veronderstel nou eens dat IJssie, door een speling van het lot, elke dag in Rabat een avondblad moet bezorgen en dan, in prima Marokkaans, door een huistelefoontje roept: “IJssie meneer, met de krant. Zal ik 'm even bovenbrengen?” dan zou hij het toch ook heerlijk vinden als die in een lange sjelapas geklede vent boven hem telkens twee dirhans gaf?’

En ik vraag aan mijn vrouw: ‘Waarom zou ik het niet doen?’

‘'t Is overdreven,’ zegt ze.

Na een goed gesprek over de affaire besluiten we de gulden te beperken tot tweemaal per week. Een verstandig besluit, voorwaar, dat echter een lichte kwelling met zich meebrengt. Want vier keer per week moet ik door het huistelefoontje antwoorden: ‘Doe 'm maar in de bus, Ibrahim.’

‘O,’ zegt hij dan, met een dun stemmetje.

Het klinkt hartverscheurend. Ik sla viermaal per week zijn wankele hoop de bodem in. Terwijl ik hem zo gemakkelijk blij had kunnen maken. Een kleine jongen in een ver, vreemd land. Wat moet ik doen? Die krant weer opzeggen, omdat aan de basis mensen leven en

[p. 8]

kinderen? Nee...

Maar het leven is wél moeilijk. Voor Ibrahim en voor mij.