Mag 't een ietsje meer zijn

Toekomst

Mijn kleinzoon van zes slaapt bij ons. Als hij na de toegestane dosis tv en de pret van het bad met vochtig haar in bed zit, roept hij, omdat ik voor moet lezen uit een prentenboek dat hij zelf uit de speelgoedkast heeft gekozen.

Een vertaling uit het Duits.

De auteur was in mijn jeugd een beroemde romancier, die blijkbaar op zijn oude dag is gevlucht in de kinderlectuur. Zijn rijmpjes gaan dan ook over enige volstrekt afgeleefde dieren, die zich beraden hoe ze aan de kost moeten komen. Zelfs een prentenboek kan de trekken van een autobiografie vertonen. Maar de vrolijke krijttekeningen zijn kennelijk van een jonge, zwierige hand die de wat wezenloze tekst op een geheel ander plan tilt.

Ik vind ze wel mooi.

Maar van hoe weinig belang dat is, blijkt als ik het boekje voorgelezen heb, want dan stelt mijn kleinzoon op koele toon vast: ‘Ik heb nog nooit een blauwe ezel gezien.’

‘Ik ook niet,’ zeg ik.

‘Waarom is-ie dan blauw getekend?’ vraagt hij.

‘Dat vond die meneer leuk, denk ik.’

[p. 329]

[p. 330]

Aan de manier waarop hij kijkt bij het dichtslaan van het boek kun je zien dat die meneer, toen hij iets leuk vond, onvoldoende aan de opvattingen van zijn jeugdige consumenten heeft gedacht, die op bepaalde punten erg conservatief zijn. Terwijl ik de blauwe ezel met zijn versukkelde makkers in de kast leg, dekt mijn vrouw onze kleinzoon toe. Nog even gaan we op de rand van het bed zitten. Hij vraagt: ‘Ga jij je morgen weer scheren?’

‘Ja.’

‘Als jij je scheert wor-je een beetje kleiner,’ zegt hij. ‘Hoe komt het dat ouwe mannetjes zo klein zijn?’

‘Ze krimpen, denk ik.’

Zijn blik wordt vaag.

‘Als ik tachtig ben - hoe oud zijn jullie dan?’ vraagt hij.

‘Honderdvierendertig. Maar zo oud kunnen we niet worden, hoor.’

Hij ziet dat in en doet een lager bod: ‘En als ik zesentwintig ben?’

‘Dan zijn we tachtig.’

Terwijl ik het zeg, realiseer ik het me met schrik.

Maar hij balsemt onze wonden.

‘Ik word machinist, want ik weet hoe twee treinen moeten botsen,’ zegt hij. ‘En jullie mogen dan altijd meerijden. Voor een dubbeltje. Op het station zeg je maar dat je mijn opa bent. Dan mag het. Maar dan moeten jullie wel wat lekkers voor me meenemen.’

‘Kauwgummi?’ vraagt mijn vrouw.

Want daar houdt hij van.

‘Nee. Wat ik lekker vind als ik zesentwintig ben. Wat vind ik dan lekker?’

Als we het niet zo gauw weten, zegt hij het zelf: ‘Kapucijners zal ik dan wel lekker vinden. Die moeten jullie meenemen, in een warm pannetje. Voor onderweg.’

We beloven het en kussen hem goedenacht.

Als we naast zijn bed staan zegt hij, op grootmoedige toon: ‘Als jullie nou heel klein geworden zijn, hè, dan zal ik voor jullie zorgen. Ik ben dan al getrouwd. En ik koop één kind. Want kinderen zijn duur, hoor. Voor jullie maak ik dan een schoenendoos. Om in te wonen. Dat kan best als jullie zo klein geworden zijn. Ik maak er een deurtje in, hoor. En een gaatje voor de lucht. In de vakantie mogen jullie mee. In de auto. Dan zet ik de schoenendoos achterin, op de hoedenplank naast de poes. Leuk hè?’

‘Ja, leuk.’

We doven het licht.

En gaan naar de huiskamer - twee mensen met een toekomst.