Mag 't een ietsje meer zijn

[p. 169]

Alle orgels slapen
(1961)

Psycho

Met Lize ben ik gisteravond naar Psycho van Hitchcock geweest. Haar Piet was namelijk voor zaken naar Groningen en zou pas de volgende morgen terugkeren. Voor de gezelligheid at ze bij ons en toen het tegen half tien liep, zei mijn vrouw altruïstisch dat ik maar met háár moest gaan, omdat ze toch nog had te strijken, een bezigheid die in het huishouden de rol van het perpetuum mobile vervult.

We gingen welgemoed. Lize is niet mooi, maar ze hééft iets. Mijn vrouw bracht haar destijds in, met Piet en al, want ze waren jeugdvriendinnen. Voor de aanvang en in de pauze hield ik de conversatie in de semi-flirttoon, die een man bezigt als hij een dame aardig vindt doch permanent beseft dat er nooit iets van komen kan. Toen kregen we de film, waarin een krankzinnige moordenaar het opgezette lijk van zijn moeder in de kelder bewaart. 't Was gruwelijk.

Toen we, zenuwachtig lacherig als opgewonden kinderen, buiten stonden, merkte ik dat Lize trilde als een espeblad. Met ronde angstogen keek ze me aan en zei: ‘Wat afschuwelijk. Je zal toch met die Hitchcock getrouwd zijn! Ik zou naast die engerd slapen met één oog open.’

‘Ik wed dat het meevalt,’ antwoordde ik, ‘waarschijnlijk zit hij thuis elke avond naast het theelichtje te zeuren dat hij zo graag eens Shakespeare zou verfilmen. Of de bijbel. Mensen die één bepaald ding perfect beheersen, willen altijd iets dat ze niet kunnen.’

We liepen over de donkere gracht, waar ze woont.

‘En nou moet ik de hele nacht alleen in dat stille, holle, huis,’ walgde ze.

‘Kom dan bij ons logeren,’ stelde ik voor.

‘Nee, als Piet dan morgenochtend komt en ik ben alleen niet thuis om zo'n film - dat is te kinderachtig,’ zei ze.

Ze had haar buitendeur geopend en draaide het knopje van het licht om. Maar het bleef duister. Toen ook de andere knopjes in de gang niet reageerden, stelde ik vast: ‘Zeker een stop doorgeslagen. Moet je even een nieuwe indoen. Waar is het schakelbord?’

‘In de kelder,’ antwoordde ze sidderend, ‘en na deze film krijgt geen

[p. 170]

macht ter wereld mij de eerst volgende maanden een donkere kelder in.’

Hoewel ik me óók wel iets leukers kon voorstellen, was ik aan mijn hormonen verplicht luchtig te zeggen: ‘Goed, dat doe ik dan wel even. Heb je een kaars?’

‘In de keuken,’ zei ze.

Ik stak een lucifer aan en we liepen er, door de gang, naar toe. Toen ze net de kast opendeed, met onbeheerste nerveuze gebaren, brandde ik mijn vinger.

‘Wacht, ik steek een andere aan,’ zei ik in het donker.

Plotseling klonk ergens buiten: ‘Oehoehoehoe...’

Een jammerende hond. Er voer een schok door Lize heen en zij drukte zich bevend van angst tegen mij aan. Ik rook ‘ma griffe’; haar streelde mijn wang. Opeens registreerde ik dat ik mijn armen om haar heengeslagen had en bezig was aan een intense kus. Blijkbaar had ik 'm al lang in mijn gedachten, want hij kwam er gekund uit. Ze reclameerde niet. We ontginnen ons leven maar gebrekkig, geloof ik. ‘Dit komt niet door Amor en Eros, maar door Hitchcock en het geb,’ realiseerde ik mij. Maar wat gaf het? Terwijl een zaligheid van vroeger mij verwarmde, ging in het hele huis opeens het licht aan en rekende ons de scène ten voeten uit voor.

Wat sta ik eigenlijk te doen? dachten we allebei tegelijk. En we lieten elkaar los.

‘Ik hoor stappen,’ zei Lize, met een van angst geknepen stem.

Ze kwamen dichterbij. De keukendeur week een daar stond die goeie Piet en zei: ‘Hallo.’ Hij was onzegbaar reëel - iemand uit een andere wereld. De gewone wereld.

‘Ja, ik was vroeg klaar in Groningen, dus ik heb de trein maar genomen,’ zei hij, ‘maar het licht sloeg uit, he. Ik heb het net even gefikst in de kelder.’

Hij wel. We stonden een beetje verlegen te grijnzen in die keuken. Ik proefde voortdurend Lizes lippenstift, maar het leek me ongepast mijn mond af te vegen met de rug van mijn hand, zoals Fransen doen na een goed glas wijn.

‘Drink nog even iets,’ sloeg Piet toepasselijk voor.

‘Nou, nee,’ antwoordde ik, ‘morgens is 't weer vroeg dag, moet je rekenen.’

‘Je ziet een beetje pips,’ zei hij.

Hij keek me kritisch aan. Ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen.

‘Nou is het beter,’ vond hij.

‘Wil je een boterhammetje, Piet?’ riep Lize met een hoge, overslaande stem. En zij begon, bij de aanrecht, haar wroeging met behulp van smeerleverworst te sublimeren. Piet bracht me tot de deur.

[p. 171]

‘Zeg - en nog bedankt hoor, voor de leuke avond die je haar gegeven hebt,’ sprak hij warm.

‘Geen dank, kerel,’ zei ik, ‘géén dank.’