Mag 't een ietsje meer zijn

Zwijgplicht

Ik praat. Ik maak de hele dag geluid,
want eigenlijk ben ik zo'n zwijgzaam man,
dat ik onmoog'lijk zoveel zwijgen kan.
Daarom stel ik mijn zwijgen pratend uit.

Ik schrijf. Ik zie die hand maar gaan,
maar eigenlijk ben ik nog nooit begonnen
aan mijn verhaal. Het is nog niet verzonnen.
Ik schuif het schrijvend op de lange baan.

Ik leef. Ik vind mijn leven kort,
maar eigenlijk trek ik alleen gezichten,
die horen bij een handvol daagse plichten.
Zo wacht ik levend tot ik eens geboren word.

[p. 118]

 

Ik praat. Geen ramp heeft me nog stilgekregen.

 

Ik schrijf. De snelle woorden gaan hun gang.

 

Ik leef-maar in de nacht denk ik soms bang:

 

Straks zwijg ik. Heb ik dan genoeg gezwegen?