Mag 't een ietsje meer zijn

De uitgever

Toen Pegasus hem smadelijk had afgeworpen,
sprong hij Mercurius maar op de nek
en werd een naarstig vuiler van het boekenrek,
dat Wim en Gerrie zoet houdt in hun dorpen.

[p. 90]

 

Aanvankelijk nog wat gevleugeld, nam hij poëzie

 

van diepe mannen mee op voorjaanreizen

 

en sloeg de boekverkopers met die steen der wijzen.

 

Maar och, wat harde koppen hadden die...

 

 

 

Thuis huilde hij dan uit aan Wilma's borsten.

 

‘Ze zijn te stom!’ klonk akelig zijn stem.

 

Het vrouwtje huilde mee, maar meer om hem,

 

en om de grove dingen die ze zeggen dorsten.

 

 

 

Zo ging de tijd zijn gang en boog die fiere kop.

 

Nu kleeft hij aan het slijmspoor der successen.

 

Maakt óók een ‘sellertje’. De wroeging lessen

 

dat doet Schiedam - van meidauw in de drop.

 

 

 

Maar na zijn tiende vraagt hij altijd om papier,

 

en tokkelt schreiend op zijn oude lier.

 

De wijze Wilma zegt: ‘Niet publiceren, Jan.

 

Gooi ze maar weg.’ Dat doet de kelner dan.