Mag 't een ietsje meer zijn

(1983)–S. Carmiggelt– rechtenstatus


Hulpbetoon Omdat ik gedurende de hele reis zo'n menslievende smaak in de mond had gehad haalde ik, toen de trein op het Centraal Station stilstond, het reismandje van een dame uit het net en hielp haar galant bij het uitstappen. ‘Gaat 't zo?’ vroeg ik zalvend, toen ze naast me stond, maar ze keek me aan met een nijdig paardegezicht en vroeg: ‘Denk je soms dat ik tachtig ben - gek?’ Daar doe je dan je best voor! Ik draaide haar met een ruk de rug toe, liep beledigd naar de trap en stapte even later grimmig de brug naar het
[pagina 23]
Damrak over. De geluidloze violist, die daar altijd speelt, liet ik deze keer ongehonoreerd vibreren, want mijn mensenliefde had een stevige knak gekregen die eerst genezen moest. Halverwege het Damrak hoorde ik: ‘Meneer!’ roepen en toen ik omkeek zag ik het wijf met een gezicht vol berouw. ‘Ja ja, nou zoete broodjes bakken,’ dacht ik haatdragend. ‘Had dan maar beter op je woorden gepast.’ Ik liep gewoon door en liet haar piepen, stapte kittig over het Damrak en was al voor de Cineac toen haar gehijg vlak achter me klonk. ‘Vent!’ riep ze, toen ze hijgend en met scheve hoed voor me stond. ‘Vent, blijf dan toch eens stilstaan!’ ‘Ik heb met u niks meer te maken,’ sprak ik waardig. ‘O nee?’ schreeuwde ze hees. En ze rukte mij vinnig haar reismandje uit de hand, want dat droeg ik nog altijd.